اتوبوس قلب قلبی

همهمه ای تو دلم بود و غوغایی برپا
کل اون روزها رو به استرس و هیجان سر کرده بودم و علاوه بر اون ، ذوق دیدن همه شون رو داشتم ،

اونی که دستش تو دستم بود و نگاهش گره خورده بود به لب هام ، مثل خودم پر از هیجان بود و کنجکاوی.

قرار بود همه شون از یه جای مشخصی تو شهر به سمت آدرس ما بیان .

هر چند دقیقه یه بار میگفتم برو ببین اومدن ؟

وسایل پذیرایی ازشون آماده ست ؟

چیزی کم و کسر نباشه ها ؟

دو ساعتی همین طور گذشت ...

صدای بوق بوق اتوبوس از سر کوچه  شنیده شد ، انگار عروس می اوردن خودشون ، نه انگار قرار  بود عروس ببینن.  کوچه رو گذاشتن رو سرشون و من با قدم های بلند دویدم سمت در ورودی . تمام بدنم از هیجان و استرس میلرزید ‌ .

دیدار اول بود و نمیشد چیز دیگه ای توقع داشت و حس میکردم توان محکم کردن ژله لرزان بدنم رو نداشتم .

حالا اگه همدیگه رو بعد از چند سال دوستی ببینیم ، چی میشه ،

نکنه  تصورات ذهنی شون به هم بخوره

من که همه چیز رو از خودم گفته بودم و همیشه خود خودم بودم

چشمم به در اتوبوس بود ببینم اولین نفری که پیاده میشه کیه؟ و سریع تو ذهنم بگردم و شناخت مجازی چند ساله رو با اون تصویر حقیقی تطابق بدم و اسم اون عزیز رو صدا بزنم .

اولین نفری که پیاده شد ، یه دختر بچه بود ، که مامانش محکم دستش رو نگه داشته بود و میگفت باشه مامان عجله نکن ... تا دیدمش شناختمش چون بارها عکسش رو دیده بودم ، یه دختربچه که شباهت زیادی هم به مادرش داشت ، موهای تقریبا خرمایی با حالتی از فر بودن .

تا منو دیدن خنده شون پررنگ تر شد و من دل تو دلم نبود .

پشت سرشون یه آقایی که لاغر اندام بود با پوست روشن ، موهای کم پشت.  با حالتی از خجالت و معذب بودن پشت مادر و دختر به سمت من راه میومد .

و بعد خانمی که تیپ متشخصش نشون میداد معلم هست .

همین طوری یکی یکی پیاده میشدن و سمت من می‌آمدم و تبریک میگفتن.

اون یکی که با جیغ و هوررا دوید منو بغل کرد

و اون یکی سنگین و رنگین ، گفت بالاخره ما شما رو از نزدیک زیارت کردیم .

و دختری که با همه صورتش میخندید و انگار اون لحظه من رو در خودش یادآوری میکرد.

به نظر میومد که مرد دیگه ای پیاده نمیشه و جاشون خالی بود .

همگی با خنده و آغوش باز پیاده شدن ، اصلا اون لحظه رو باورم نمیشه ، چطور میشه اون هیجان رو توصیف کرد .

چطور میشه اون دیدار ارزشمند رو تعریف کرد .

تقریبا تونستم چند نفری رو درست حدس بزنم و خب بقیه رو غلط گفتم .

برای همه شون جای بزرگی باز کرده بودم تو دلم و تو خونه م و مردی که پایه شده بود که چیزی رو تجربه کنم که آرزو داشتم ، دیدن کلی دوست که چند سال با غم و شادی من همراه بودن و قصه منو روز به روز خونده بودن .

همه مون خوشحال بودیم و یکی به یکی معرفی می‌کرد خودش رو . و این شروع یه دوستی حقیقی و ماندگار بود ، رابطه‌ ای که مجاز بودن خودش رو به واقعیت تبدیل میکرد و دوستی هایی تشکیل می‌شد که سالها ادامه پیدا میکرد . طوری که دو سالی یه بار تو شهر یکی از همون بچه‌ها دورهم جمع میشدیم و دو روز رو با هم زندگی می‌کردیم. 

اتوبوس حامل دوستی و عشق به کوچه ما هم  اومد و از خودش رد گل و بلبل باقی گذاشت و ته قلب همه مون ریشه زد و رشد کرد .

دوس داشتم راجب اتوبوسی که شما رو میاره پیش من توصیف قشنگ تر و طولانی تری بذارم اما ذهنم بیشتر از این یاری نکرد .

نتونستم از همه نشونه بذارم و همه تون توی ذهنم بودید و از اون اتوبوس پیاده شدید .

فقط برام جالبه اگه هرکس تونست خودش رو تو این پست بشناسه به منم خبر بده .... خندهههههههه