خستگی کمترین وصف

خستگی م و دلزدگی م از زندگی ناچیزترین وصفی که میتونم بدم .

خدا نصیب کسی نکنه که مریض داشته باشه . دقیقا هم روحت میره و هم جسمت نابود میشه . بدتر از اونم اینه که هر کاری کردی خودت یه جوری هدر رفته ببینیش.  نه از بحث ثواب و این چیزا ، بلکه از دید خودت و طرف .

با همه زحمتی که میکشی انگار هیچ کاری نکردی .

متاسفانه وضعیت خواهرم خیلی شدید رو به ضعف بدنی پیش میره.  نمیخوام بگم خودش تقصیر داره یا نه .

اما من واقعا خسته م .

دلم میخواد یه مدت برم یه جایی که هیچ آشنایی نبینم . انگار بی کس ترین آدم دنیا . دلم نمیخواد با کسی روبرو بشم که منو بشناسه . میخوام تو حال خودم باشم ، نه به نگاه دیگران هی خودمو یه شکل کنم .

برم تو یه کلبه و اونقدر دور بشم که واقعا از ته دلم بخوام که برگردم. 

زندگی و امید تو خونه ما به پایان خودش رسیده .

منم تلاش میکنم  و دست و پا میزنم فقط .

آقا هم نصف شب به بهونه تعمیر بخاری ،  دستگاه بلووِر روشن میکنه . بلوور دستگاهی که باد تند و با صدای بلند میزنه برای تمیزکاری یه سری وسایل دیگه . ساعت ۲ شب بدون اینکه کسی رو آدم حساب کنه ،  این کارو میکنه . همه خطوط رو رد کرده و فکر نمیکنم چیزی باشه که ازش رد نشده . از زنده و مرده و حتی ناموس خودش و بقیه .

امروز دلم میخواد نباشم ، عاجز شدم از دست و پنجه نرم کردن با این زندگی که فقط منتش رو سر منه وگرنه زندگی کردن به معنای لذت بردن توش ندیدم .