همیشه سر کار

چقدر خوبه که آدم کار کنه و درآمد داشته باشه مخصوصا وقتی پشتوانه و حامی مالی نداشته باشه. من این چند ماه هیچ خرید تفریحی نداشتم . هرچی خریدم یا دارو بود یا بهداشتی یا وسیله کار ،  دریغ از یه جوراب . چون به خودم میگم الان شرایط مالی مناسب نیس . صبر کن این دوران بگذره.  حالا چند تا چیز دلم میخواد بخرم ، یه شلوار جذب قد 90 ، یه لیوان وارمر دار ، براش آرایشی برای کار طراحی م ، دوس دارم بخرم . دوس دارم برم دور بزنم تو بازار و خوراکی بخرم . اما اول بخاطر رعایت پول بعد گرما و کرونا ، پام حرکت نمیکنه که برم . باید اونقدر هزینه های جانبی رو کم و حذف کنم که تا شروع مجدد کار ، برای پرداخت هزینه کلاس طراحی م حداقل لنگ نشم . اون موقع که کار میکردم درسته ماهیانه حقوق نمیگرفتم ولی حداقل میدونستم که درآمدی دارم و پول میاد . شده حتی لازم بشه قرض کنم ولی میدونم درآمدی هست که بخوام بدهی رو پس بدم . اما حالا نه ...

این یعنی اینکه من تا آخر عمر همیشه باید دغدغه کار و درآمد زایی رو با خودم داشته باشم . البته همیشه از خدا میخوام عمرم اونقدر طولانی نشه که از این که هست لنگ تر بشم . اگه 40 سالگی حساب کنه که عالیه و بسیار سپاسگزارم ازش ولی بیشتر از اون میشه عذاب و خواری تو زندگی . خیلی سخت که نه کسی رو داشته باشی پشتت باشه و نه خودت توان رفتن داشته باشی ، پس نباید زیاد عمر کنی باید زود زود بری .

حالا هم با همین اوضاع به خودم میگم نگران نباش هرجا که اونقدر لنگ بشی خدا یه کاری میکنه . اما درست نیس که اول اونقدر لنگ بشم تا خدا یه کاری کنه . خدا باید همیشه کاری کنه . یه وقتایی نه از اجبار و حکمت ، بلکه برای لذت بردن من از زندگی . و این دوران همیشگی نیس ،  دوران کرونا رو میگم ،  خیلی هم شاید طول بکشه اما من بالاخره دوباره میرم سرکار. 

باور کنید انرژی های درونی م تقریبا به تحلیل رفته ،  شوق و ذوق تدریس با اون پول کم رو هم شاید دیگه نداشته باشم ،  اما راه دیگه ای ندارم برای بقا.  باید دعا کنم همین کار و پول کم برام بمونه.  شرایط فوق العاده سختیه. هیچ کس نمیتونه غیر از خودم حسش کنه ...