شنبه های دوس داشتنی و دلتنگی

از وقتی روزای شنبه میرم کلاس طراحی ، یعنی از 13 آبان تا حالا، حسم به شنبه ها جور دیگه ای شده . همش منتظرم زود برسه . یعنی یه تفاوت برام ایجاد شده بین روزای تکراری.  چقدر هم گاهی حس میکنم چقدر دیر میرسه شنبه دوست داشتنی من .

دوس دارم عین زمان بچگی هام زود بخوابم که زود صبح بشه

چه دنیایی بود دنیای بچگی.  من خاطرات زیادی از اون دوران ندارم . شاید به سختی بتونم از 6 سال به این طرف رو یه چیزایی جزئی یادآوری کنم .

امشب دلم نوشتن میخواد . تقریبا از دوران راهنمایی نوشتن رو با خاطره نویسی و آرزونویسی های خودم شروع کردم و خیلی وقتها هم که بزرگتر شدم پاره شون کردم . به دلایل زیادی از جمله امنیتی. از آرزوها و تنفرها و حتی عاشق شدن های احمقانه و کودکانه تا واقعیت های تلخ زندگی . و هر کدوم برام کلی حس خوب داشت و انرژی های منفی م رو تخلیه میکرد. 

امشب دلتنگ یه حسم که خیییییییلی وقته خوابیده بود و فکر میکردم که دیگه مرده . دلتنگ اینم که یه عشق و یه مرد تو زندگیم باشه که دوسم داشته باشه و تو گفتن دوست دارم ها با هم مسابقه میذاشتیم.  دلتنگ اینم که دلم بلرزه با دیدن اسمش رو گوشیم و با شنیدن صداش. دلتنگ یه قرار عاشقانه و تاپ تاپ کردن قلب لامصبم. 

عاشق شدن خیلی خوبه . حتی اگه بعد بفهمی به دلیلی منطقی یا حتی غیرمنطقی اشتباه بوده .

من امشب دلتنگ عاشقی ام .

دلتنگ همه روزای از دست رفته بدون او .

اویی که یک هویت ناشناخته و ناملموسه. 

اویی که وجود نداره. 

اویی که دلتنگ آغوششم .

اویی که حس کنم حامی و تکیه گاه و همیشه هست .

اویی که با صداش بخوابم و با رویاش بیدار شم. 

من از شنبه دوس داشتنی به کجا رسییییدم اووو به او .

او کیست

کجاست

آیا به دنیا آمده است

آیا خلق شده است

چه خنده دار. ...

من امشب در سر شوری دارم .