گفتنی از جا و بی جا

دیشب هرچی سعی کردم پست بذارم نت راه نمیداد. 

از خودخواهی به حد و حصر آدما از غرور بیجا شون . از اینکه نفس میکشی باید از اونا اجازه بگیری . دکتر میری میای خونه کلی دعوات میکنن و میگن کاش زودتر بمیری .

از اینکه یه ریال خرجت نمیکنن اما دلار دلار منت سرت میذارن .

از حال های بد و بدتر این روزها . که با دیدن هر پست و هر ویدیو اشکم تو چشمام جمع میشه . برای آدمهایی که دنبال آرامش بیشترن.  برای همه خودم و همه دیگران دلم میسوزه. 

از دیشب کمی تب و سرما خوردگی دارم .

سرما خوردن تو این زمستون گرم .

زمستون که خیییییییلی منتظرش بودم اما حالا که اومده حالش خوب نیس مثل من مثل هم وطن من .

یه تکه متن گفتم در باب توصیف این روزها .

اینه. ..

زمستون گرم و

زمین لرزون

چشم تار اشک و

دست خالی و بسته

همه بار تن من

همه تن من بار

به زمستون گرم امسال و خشکی زمین و خشکی ریشه آدما.  به لرزه های پیاپی این دو ماه . به چشمان مادران و همسران چشم به راه عزیزشون.  به دست های خالی اما بسته از بغض.  به حال خراب تن من و تن تو اشاره کردم.  خدا کنه حال همه مون خوب بشه .