بازم پنجشنبه غم انگیز

انگار یه هفته هایی هفته های غم ان . پست الان رو که دارم از گوشی مینویسم و امیدوارم ثبت بشه از نوع غمگین هست . نمیشه یه چیزایی رو گفت و یا گفتن شون مسئولیت میاره یا تو رو از چشم دیگران میندازه . اما  اینجاست که من میتونم خودمو خالی و راحت کنم . شاید کسی حرفام رو تایید نکنه اما همینکه تو گفتن شون رو در رو نیستم کلی امتیازه برام .

غمگین امروز از نوع خواهرانه ست . خواهری که مشکل حرکتی داره و من ازش مراقبت میکنم .اازهفته قبل برای پنجشنبه صبح قرار کلاس خصوصی باکسی گذاشته بودم چون پنجشنبه کلاس ندارم و تنها وقتی بود که جور میشد با تایم مدرسه اون شاگرد.دیروز که از یوگا برگشتم خونه از مامانم شنیدم که خواهرم قراره حمام برود . اومدم داخل ازش پرسیدم شنیدم قراره حمام بروی (گوشیم یه سری کلمات رو عامیانه تایپ نمیکنه برای همینه بعضی کلمات ادبی میشن تو این پست ) . گفت آره چطورمگه . منم گفتم از اونجاییکه همیشه جمعه ها میرفتی حموم منم برا پنجشنبه صبح کلاس خصوصی گذاشتم . گفت تو برو چکا ر من داری. گفتم چطور بدم و کارهات بمونه . گفت اگه به توئه که من اصلا حمام نروم . گفتم این چه حرفیه کی تا حالا خواستی بروی حمام و من گفتم نرو . گفت اگه به توئه حمام نروم مسواک نکنم . بخاطر برنامه های شخصیت همیشه منو هل میکنی . از خیلی از کارام فاکتور میگیرم همیشه عجله داری و بهم محبت نمیکنی . فقط رابطه ت در حد انجام کارهامه . بهم توجه نمیکنی . اما من اینطور نیستم و بهت توجه دارم . من ساکت فقط نگاش کردم انگار سر دلش پر بود که همه چی رو بریزه بیرون . البته بارها از این حرفا بین مون پیش اومده . و من خودم رو از نگاه اون اینطوری شناختم که یه آدمی هستم که همه کارایی که براش میکنم با منته هیچ محبتی تو کارام نیس . همیشه بهش ظلم میکنم . همیشه اونو هل میکنم درصورتیکه یه دستشویی ده دقیقه و یه حمامش چهار ساعت طول میکشه . با همه مریضی هام ،خستگی هام کاراش میکنم آخرش این حرفا رو بهم میزنه . خیلی از دیشب تا حالا ناراحتم کلاس خصوصی را هم کنسل کردم . ناراحتم که این همه سال از خیلی برنامه ها و تفریحات شخصی م گذشتم ولی آخرش میگه منت میذاری ، عجله م میدی و باهات معذبم تو انجام کارهام . میگه یکی دیگه که انجام میده سبک ترم اما تو که انجام میدی حس بدی دارم . اینم از آخر عاقبت پرستاری . من البته اعتراف به یه چیزایی میکنم . من آدمم و خسته میشم . خیلی مریض داری آزرده م میکنه و افسرده شدم . خوشی هام به هوا رفته . تو هر کاری حتی تو خواب و بیداریم رعایت شرایط اونو میکنم . اونم حق داره آدم مریض حساسه و زود رنج . اما نباید اینطور بام حرف بزنه . این همه سال کلاس ورزش نرفتم بخاطر خودش بوده دنبال کار دیگه ای نبودم بازم بخاطر خودش بوده . چون هر کاری میخواستم بدم باید هشت صبح سر کار می بودم درصورتیکه انجام کاراش طول میکشه و من نمیتونم ولش کنم بروم .آخرش امروز حمام هم نرفت .گفت سر لج افتادم . گفتم بیا برو حالا که من خونه م . قبول نکرد . فقط کار کلاس منو عقب انداخت . متاسفانه مغرور ه و اصلا  انتقادپذیر نیس . کاش یه روزی بیات من دیگه نباشم بلکه راحت بشه یا شایدم قدر منو بفهمه . که من همیشه دم دستش بودم که هرچی بخوات زود براش انجام بدم . اما حیف که یه جور دیگه تعبیر میکنه . تو مسافرت هم که میریم من همش گیر اونم . از دم دستش دور نمیشم . اول به ا ن غذا میدم بعد آخر همه خودم سر سفره میشینم . منم آدمم خسته میشم . دلم خیال راحت میخوات . دلم میخوات صبح که بیدار میشم معطل کارای دیگران نباشم . من هفت صبح بیدارم اما تا هشت باید منتظر بمونم بیدار شه تا کاراش کنم بعد صبونه بخوریم و بعد هل هلی کارام کنم بروم بیرون . بعدم هل هلی برگردم . از یه ور از بابام میخورم از یه ور از مریضی های دورو برم و از یه ور از نداشته های خودم . کی قراره رو خوش زندگی رو ببینم خدا میدونه . شایدم اصلا قرار نیس ببینم.