م مثل مریضی
مریضی چیز بسیار بدی است از هر نوعش که باشه مخصوصا از نوع حرکتیش. وابستگی به آدمهای اطرافت چیز خیلی بد و آزاردهنده اییه. برای همه چیز باید منتظر باشی یکی به دادت برسه و اینکه حس کنی اطرافیان خسته و بی حوصله شدن فاجعه است و ...
و از نگاه اون کسی که مریض داری میکنه ...
بذار بگم خودم مریض داری میکنم و خیلی از این وضع خسته شدم از اینکه همیشه باید غیر از خودم نگران کارهای کس دیگه ای باشم خسته شدم . دلم خیلی وقتها روزهای معمولی بدون مریض داری میخوات . خودمم هزار درد روحی و جسمی آشکار و پنهان دارم که ممکنه از یکیش حرف بزنم از یکیش نه اما بالکل این شیوه زندگی حالم رو بهم میزنه دلم میخوات وقتی مریضم و خودم به استراحت نیاز دارم مجبور نباشم بلند شم کار کس دیگه ای رو انجام بدم وقتی حوصله ندارم ، وقتی از تب و استخون درد داغونم ، وقتی سرما خوردم و... رها باشم و فقط بخوابم بدون نگرانی و استرس.
طرف بیمار هم گناهی نداره و حالش بده که زیر دست میفته .
اما منم آدمم فرشته که نیستم مخصوصا اینکه هیچ استقلال و آزادی و تفریح هم نداشته باشم واقعا کم میارم .
مریض داری کار هر کسی نیست اینکه این همه سال زحمت بکشی برای یه نفر و از تفریحاتت بگذری بخاطرش اما تو یه سوتفاهم که به دعوا بدل میشه طرف بهت بگه سرم منت میذاری و مثلا لازم نیست دیگه کارام رو بکنی از خودت بدت میات از اینکه طرفت اصلا درکت نمیکنه. و خودشم میدونه که کمک های دیگران موقتیه و این منم که همیشه دم دستش بودم این همه سال.
چه روزهایی دست درد و کمر درد داشتم و هنوز هم دارم اما مجبورم بلندش کنم و کارهای سنگینی براش انجام بدم.
و متاسفانه آدمی است با وسواس و افکار خاص که همیشه قابل تحمل نیست و آزاردهنده میشه.
دلم میخواست در موقعیت دیگه ای بودم و با دل راضی تری مریض داری میکردم بارها و بارها کارهای منو با خواهران قبلی مقایسه کرده و گفته اونا بهتر بودن و ...
دلم و جسمم به شدت درد میگیره و هر جوابی هم بدم آخرش میگه سرم منت میذاری یعنی این انصافه؟
از کجا بگم که کلا اینطور نوشتن مایه ننگه اما این اولین باری است که از این موضوع حرف میزنم چون خسته م و بریدم ....
