از خودم

خبر تازه ای نیست. پسرخواهرم که همچنان تو ICU بستریه . و تب داره.

منم که دارم شمارش معکوس ماه رمضون رو میکنم. آخه امسال خیلی بهم سخت گذشت خیلی. دلم میخواست لذت بیشتری ببرم و از سفره ش بی نصیب نمونم. اما هم بخاطر روحیه م و هم بخاطر سختی روزه داری تو این هوای گرم و روز طولانی حس معنویت چندانی نداشتم . ناراحتم که تمام میشه و من قابل نبودم که ازش فیض ببرم.

ناراحتم از اینکه کل زندگی برام یه جور دردکشیدن شده و هر چی میگردم و هر چی سعی میکنم لذتی پیدا نمی کنم. خدا هم حتما ازم خیلی ناراحته اما فقط خودش از حالم خبر داره . چند روزیه سعی میکنم بیشتر شاکر باشم از وقتی پسرخواهرم از اون حال بد به زندگی برگشت . میدونم این لطف و محبت خدا بوده که شامل حال ما شده. و روزی هزار بار ازش تشکر میکنم. اما دلم میخوات به خود خود من نگاهی کنه و یه جایزه به خودم بده . دلم میخوات چشمام رو جای دیگه ای باز کنم و از تکرارهای تلخ زندگیم راحت بشم و با انرژی و جون تازه به جبران کم و کسری های زندگی گذشته م برسم. دلم میخوات وقتی صبح چشمام رو باز میکنم هوا خنک و یا سرد باشه . دلم نمیخوات از شدت گرما بیدار شم . دلم میخوات صبح که بیدار میشم مثل پرنده سبک باشم و بدون دغدغه نه مثل فیل زوری از فرط خستگی از جام بلند شم.

دلم خیلی چیزای خوب و قشنگ میخوات . کاش تو صف بلند بالای بنده های منتظر استجابت دعا نوبت منم برسه .

از خدا خواستم اگه خواستم بمیرم از نوع مرگ مغزی باشم و تو سایت اهدای عضو ثبت نام کردم . اینجوری اگه بودنم مفید نبوده اما رفتنم مفید باشه. توی این دنیا که غیر عذاب چیزی نداشتم و میدونم اون دنیا هم آتش جهنم در انتظارمه اما شاید مرگ مغزی نجاتم بده که اونجا شعله آتش رو کمتر کنن و یه ذره باد خنک طرفم بزنن.

خدا عاقبت همه را از جمله من بخیر کنه.

این پست رو  اصلا از روی عصبانیت ننوشتم اما واقعیت احساسمه به زندگی .