پارت قبل اردو

وقتی مامانم رفت کربلا و دوتامون نگران ریخت و پاش خونه بودیم، به خودم گفتم این دفعه میخوام از حالت معکوس پیش برم. یعنی به هیچ ریخت و پاشی حساسیت نشون ندم و فقط یه موارد خاص رو بدون اینکه اعتراضی کنم خودم مدیریت کنم. از عروس و هرکسی هم که میاد جای منو پر میکنه همیشه ممنون بودم و هستم ، یعنی هر بار اینا کاری در نبود من کردن ازشون تشکر کردم چه خواهرم چه عروس. انگار که دارن کارای منو و خونه منو انجام میدن. ماما اینا پنجشنبه شب رفتن، جمعه ناهار از بیرون کنتاکی گرفتیم ، هم خواهرم و هم داداش و عروس ناهار پیش مون بودن، چون صبح شوهرخواهرم آش و نون آورده بود گفتیم دیگه ناهار بمونن. خواهرم هم کل ظرفا شست. من برنج پختم  سیب زمینی خورد کردم عروس  سرخ کرد. گذاشتن ظرف و پهن کردن جمع کردن هم با من بود. 

برای روز شنبه از قبل لباسا داداش گذاشتم تو حمام و صبح قبل رفتن آبگرمکن زیاد کردم حتی سشوارش به برق زدم و رفتم. حتی آب تو کتری و چای تو فلاسک گذاشتم که صبح پا میشم بدون سر و صدا چای دم کنم براشون بعد برم . من خودم روزایی که مدرسه هستم صبونه نمیخورم حتی اگه مامان آماده کرده باشه. همیشه با خودم یه لقمه میبرم زنگ تفریح اول میخورم و دیگه میمونم تا ناهار. البته روزای بعد دم ندادم چون عروس گفت تا بیدارشدن شون سرد میشه.

ظهر که از مدرسه برگشتم دیدم عروس لوبیا چیتی درست کرده و ساندویچ لوبیاچیتی خوردیم. منم چون دیرتر سر سفره رسیده بودم اون بلند شد ظرفا شست و من جمع کردم خیلی زیاد نبودن ظرفا. 

تو این چند روز شبا تا ۲ باش بچه داری میکردم و ظهرا نمیخوابیدم، یعنی انگار تو سفر خسته کننده ای بودم.

در رابطه با شام معمولی سر شد و کار خاصی نکردیم. از کلاس میومدم کم و کسری آشپزخونه و ریخت و پاش میدیدم و میگفتم بیخیال حرص نخور ، شب مثل همیشه رختخواب پهن میکردم ، برا ناهار روز بعد از این کباب مرغ سیخی آماده سرخ کرده بود. روز آخر هم عروس و خواهر کوچیکه مرغ پخته و سرخ کرده بودن. صفحه فر پر شده بود از نمک و روغن. کف آشپزخونه کلی وسیله ریخته بود و من هر روز تا میومدم جمع و جور میکردم و کلی قابلمه و ماهیتابه و ظرف میشستم. گله مند هم نبودم. میگفتم خب تو نبودی دیگه حالا هستی بقیه کارا با تو. حتی کمک عروس بچه رو میشستیم و من لگن و آب میاوردم یا میبردم. سطل آشغال لب به لب پر شده بود. به خواهرزاده م گفتم ، هی الان بعدا کرد مجبور شدم خودم بردمش تو کوچه دامادمون دید ازم گرفت برد سر کوچه. روز آخر هم بلند کردم بردم سر کوچه. گاز و هود تمیز کردم ، حتی کیسه مامی ها بچه تو آشپزخونه و تو حیاط بود برداشتم بردم تو سطل شهرداری ریختم . به عروس گفته بودم مامی تو آشپزخونه جمع نکن ، فایده نکرده بود و دیگه حرفی نزدم. بار اول حتی برا آشغال ها به داداشم گفته بودم با خنده گفت یه ناهار بمون میدید ازمون کار میکشید بش گفتم خب ما تو خونه کارای خونه و آشپزی میکنیم شما استفاده می‌کنید دیگه آشغال بردن با شما ، گفت باشه آخر شب میبرم. اما بوی آشغال ها و حجم شون تحملم رو طاق کرد خودم بردم داداشم حتی نگفت چرا؟ ببینید همه آدما عیب هایی دارن من خودمم پر از عیب هستم. داداشا من خوبی های زیادی هم در حق من داشتن و دارن . اما به نظر من هرچیزی جای خودش رو داره. و اگه اینجا گزارشی میدم نمیخوام داداشم رو بد جلوه بدم. 

خب آیا وقتی من نیستم و کسی کاری تو خونه میکنه من بش مدیون میشم؟ آیا بخاطر من اومده غذا پخته یا کاری کرده؟ اگه من تنها بودم اصلا نیازی بود کسی بیاد برام غذا بپزه یا اصلا کسی میومد برام کاری کنه؟ تو خونه ما در غیاب من هر کاری انجام میشه جهت خدمات دهی به شخص دیگه ای هست که فقط چون من نبودم ، مجبور شدن براش انجام بدن. برای شخص خودِ من کاری نکردن. با این حال من تشکر میکنم که باری از رو دوشم برداشتن و نگرانیم رفع کردن. 

روز آخر وارد خونه شدم دیدم همه چراغ های اتاق ها روشنه، خواهر کوچیکه هم همونموقع رفت، خواهر کوچیکه روزای قبل نیومده بود برای همین تعجب کردم گفتم نکنه حال اون خواهر باز ریخته به هم که این مجبور شده بیاد. با یه لحن معمولی پرسیدم چه خبره همه چراغا روشنه، چون معمولا وقتی مهمان میاد چراغ راهرو و پذیرایی روشن میشه، سر سفره هیچ کدوم لب باز نکردن جوابم بدن، گفتم خواهر چرا اومده عروس گفت اومده بود کمک. درصورتی که وقتی شوهرخواهرم اومده بود دنبال خواهرم و دم در دیدمش گفت چون مهمان داشتید خواهر آورده خونه جهت کمک. تعجب کردم نه عروس نه داداش و نه خواهرم حاضر نشدن بگن عمه عروس اومده بوده، خواهرم مخاطب کردم گفتم خواهرکوچیکه چرا اومده بود، با یه لحن تند و شاکی بم گفت حالا چرا اینقدر میپرسی که چرا چراغ روشنه چرا خواهر اومده، من چه میدونم برای چی اومده ، من چه میدونم چرا چراغا روشنه، باید حتما دلیلی داشته باشه، گفتم آخه یا مهمان داریم چراغ روشن میشه یا تو حالت بد که اون خواهر میاد. گفت شاید نخواستیم جلو تو بگیم چرا اینقدر پیله میکنی، گفتم حالا من شدم غریبه، چه چیز خاصی تو این موضوع هست که من نباید میدونستم. گفت فرض کن چیز خاصی بوده نخواستیم بگیم ، یعنی منو کارد میزدی خونم نمیومد تا آخرش گفت عمه عروس اومده، گفتم زورت اومد همون اول بگی بجای این همه بحث. گفت تو حق نداری بیای بپرسی چی به چیه.

شاید پارسال رو یادتون باشه ما بحث مون شد و خواهرم بم گفت تو حق نداری از کار میای بپرسی چی شده چی نشده! گفتم یعنی چی اینقدر منو بی ارزش میبینی که حتی حق یه سوال ندارم. بیشتر این حرفا رو پیامکی رد و بدل کردیم چون نمی‌خواستیم جلو عروس بحث کنیم. 

راستش ما دیگه تو خونه مون حریم خصوصی نداریم، نمیتونیم خواهر مادری یه حرفی بزنیم، یه روز درمیون از صبح میان تا شب اینجان. تازه طلب ناهار و شام ازمون دارن. 

دیگه عصر رفتم کار ، خیلی ناراحت بودم. سر کلاس بودم پیام داد میخوام شام سفارش بدم برا اومدن مامان چون خانواده عروس هم هستن. تو دلم گفتم به من چه! من که آدم نیستم! من که حق پرسش ندارم، فقط براش نوشتم باشه. شب رفتم خونه دیدم سفره پهن همه نشستن پا سفره، گازی که ظهر از استراحتم گرفته بودم و کلی سابیده بودم پر شده بود از آب برنجی که سر اومده و خشکیده، به خواهرکوچیکه گفتم من کل ظهر پای تمیزکاری آشپزخونه بودم چرا گاز اینجوره، با خونسردی گفت داشتم برنج میپختم آب برنج سر اومد، یه آب برنج دیگه خودتون تمیزش کنید من کلی کار داشتم تمیز نکردم. دلم میخواست داد بزنم. فقط چون مهمان داشتیم هیچی نگفتم نشستم پای سفره چند تا لقمه به زور خوردم و پا شدم. دیگه هم نیومدم تو جمع کردن و شستن کمک کنم، این اولین باری بود که تو زندگیم سر لج کمکی نکردم. یه پچ پچی بین خواهرام حس کردم که احتمال دادم راجب همین موضوع باشه. روز بعد اومدیم من و مامان خواهرم رو بنشونیم، ماما گفت کلی کار سرم ریخته، هرکس هرچی درآورده پس نداده سر جاش، گاز کثیفه. تا اینو بگه خواهرم با تندی گفت ماما تو چند روزه خونه نبودی شروع نکن به غر زدن خواهشا. جای تشکرتون از کسانی که جاتون کارا کردن غر هم میزنید. تحمل نیاوردم بش گفتم ما تشکرهامون کردیم ولی قرار نیس هرکس میاد یه کاری برامون بکنه یه کار هم بتراشه، گفت تو تو خونه نیستی هیچ کاری نمیکنی ایراد هم نگیر، کاراشون زیاد بود حالا آب برنج ریخته، نتونسته تمیز کنه ، گفتم یه کهنه می‌کشید اینجور خشک نمیشد که بسوزه و به زور بیافته تو سر من که تمیز کنم. همه خیال شون راحته هر گندی بزنن ساره مجبوره تمیز کنه. تنها کسی که دلتون براش نمیسوزه منم. یکی اون گفت یکی من. صبونه نخوردیم. منم باید ۱۲ مدرسه میبودم که برم اردو. دیگه صدام رفت بالا. ظرفیتم پر شده بود. تو همون حال داشتم آشپزخونه رو جمع و جور میکردم که میرم کارا رو سر ماما نمونه تازه از کربلا برگشته و خسته ست. گفت تو چرا دیشب کمک نکردی؟ گفتم آهااااا یه بار تو عمرم کمک نکردم پشتم حرف دراومد، گفتم کی بت گزارش داد، گفت بم گفتن... خب من حدسم اصلا عروس نبود گفتم کار اون خواهرمه. زنگ زدم گفتم من ناراحت بودم از دوتاتون اگرم رفتارم بچگانه بوده اما سر لج کمک نکردم. چرا فکر می‌کنید هر خراب کاری رو من باید جمع کنم؟ اونم پشت تلفن داشت توجیه می‌کرد با گریه بش میگفتم من دارم میرم اردو خبر مرگم انشاالله برنگردم همه تون راحت بشید. که حق هیچی ندارم. اگه دستم بود لحظه آخری اردو کنسل میکردم که چشم تون رو همین سرکار رفتنه منه، همش میگید تو خونه نیستی و هیج کاری نمیکنی، و یکی یکی همه کارایی که تو تایم های خونه بودنم و تعطیلی هام رو شماردم براشون. خواهرم که تو خونه ست جوری جوابم میداد بیشتر آتیش میگرفتم بم میگفت تو خجالت نمیکشی اینجوری با من حرف میزنی، تو شبیه عیب های بابا و ماما هستی. و خیلی روت زیاده. چرا رفتی به اون خواهر زنگ زدی. همش دلت میخواد بیرون باشی، به گوش من رسیده از چند نفر که تو گفتی دلم میخواد ازدواج کنم از این خونه برم . داشتم آتیش میگرفتم باورتون نمیشه من اینقدر دایره روابطم کوچیک شده و اینقدر روابطم کاری شده که اصلا کسی رو ندارم راجب این چیزا باش حرف بزنم، و خودمم موضوع ازدواج رو خیلی وقته بستم و بش تمایلی ندارم. دیدید حتی اینجا هم سالهاست راجبش نمینویسم. ولی سفر رفتن رو آره همیشه گفتم تو خود خونه. و لازم نبوده برم جای دیگه بگم . بش گفتم من اصلا کیو دارم که بخوابم باش حرف بزنم، فرض محال هم گفته باشم مگه جرم کردم.  اینقدر ناراحت شدم گفتم یعنی کی بوده راجبم اینجور فکر کرده یا حرف زده  و از گریه هق هق میزدم . لباسام پوشیده بودم و کوله م دستم بود که فقط دربیام اما حرفا تموم نمیشد. به زور اشکام کنترل میکردم که تو مدرسه کسی متوجه نشه. بش گفتم تو داری با من میجنگی در دفاع از عروس و خواهرکوچیکه، درصورتی که من حتی ایرادی از کارا نگرفتم تو این یه هفته، ولی آیا دلت برا منم سوخت که کل ظهر از خوابم گذشتم برای تمیزکاری، آیا آشغال بردن کار منه؟ چرا دلت نسوخت بگی داداش ببره، گفت حواسم بت بوده اما نشد بش بگم  چرا آشغال نبرده بیرون. بش گفتم آره تو همیشه همین بودی هوای همه رو داری به من که میرسه میگی حق اعتراض و سوال نداری؟ چی فکر کردی که اینو بم میگی؟ گفت چقدر تو کینه ای هستی حرف پارسال تا امسال یادت مونده، گفتم چون تو تکرارش کردی. و این حرفت خیلی سنگینه. چرا من حق ندارم؟ 

 ماما میگفت برو بت خوش بگذره مواظب خودتم باش. این وسطا هم میگفت دعوا نکنید یا چرا فلانی ریخت و پاش کرده. بش گفتم هرکس میاد تو این خونه کاری میکنه برا من نمیکنه، این خونه من نیس، اینا بچه ها من نیستن ولی چرا همیشه از همه مدیون تر منم ، و حق اعتراض ندارم؟ گفتم از این به بعد ماما رفت بیرون کسی حق نداره بیاد کارا بکنه، من شب غذای فرداتون میپزم و ظهر که اومدم صبر میکنید تا هر ساعت شد بقیه کارم میکنم ناهار بخورید. دیگه منت نذارید سرم. انگار من مدیون همه م. گفتم میخواید سر کار نرم بشینم فقط سرویس بدم ، سرکار نرفتن من برا کدوم مون نفع داره ، من یا شما؟ 

خیلی جالبه هر روز یا ناهار یا شام اینجان اگه یه کاری میکنن میشه لطف و دین برا من. به خوردن که میرسه مهمانن به کارا که میرسه وظیفه ای ندارن. خواهرم میگه اونا وظیفه ای در قبال ما ندارن هر کار میکنن باری از دوش تو برمیدارن پس نباید اعتراض کنی. 

با چشمان گریون از خونه دراومدم و خودمو نفرین میکردم. 

دلم میخواست عین دختر فراری ها با همون کوله و پتو برم و برنگردم. حتی ازم خبری نگیرن. 

به هیچ کدوم شون پیام ندادم که حرکت کردم یا رسیدم یا کجا هستم، مامانم یه بار تو راه رفتن بم زنگ زد، وقتی هم رسیدیم بش زنگ زدم. تا روز بعد خواهرا پیام ندادن. داداشم که تو خونه ست یه بار زنگ زد احوالپرسی کرد. نیم ساعت بعدش خواهرکوچیکه اس داد که پیام ندادم که راحت باشی خوش بگذره و سلامت باشی. تو برگشت جاده اهواز بودیم که داداش زنگ زد کی میرسی بیام سر راهت. ولی این خواهرم پیامی نداد. و من باز برگشتم خونه. مامانم میگفت جات خالی دیدم و وسایلت گریه کردم گفتم دیگه نمیای، گفتم نه ماما من نمیمیرم.

ببخشید خیلی طولانی شد. اینجا ننویسم میترکم چون واقعا گوش امن و محرمی برای حرف زدن تو دنیای واقعی ندارم. 

سه هفته ست درخواست مشاوره کردم ولی ساعت و روزمون هماهنگ نمیشه. بار اولی که درخواست کردم حالم خوب بود و بحث خاصی برای دکتر نداشتم اما حالا پُرم.