کمی خصوصی تر

آلبوم  جاده ابریشم اندی سالها پیش اوج عاشقی من ، دلدادگی هام ، آرزوهام در نوجوانی رو پر می‌کرد. 

اونموقع یه ضبط صوت قرمز کوچیک از اونا که دو طرفش باند داشت و نوار کاستی که هی توش گیر می‌کرد اوج لذت های من و هم نسل های من بود. بعدها خواهرم یه واکمن خرید و از اونم گاهی استفاده می‌کردم.  عشق های نوجوانی و عشق های گاها یه طرفه . عشق های دوران مدرسه . 

حالا دارم گوشش میکنم و حسرت همه اون روزهایی رو میخورم که دلم میخواست زود تموم بشن ، بزرگتر بشم ، به عاشقی هام برسم و یا حتی ازدواج کنم . 

امشب کمی خصوصی تر نوشتم . 

یادم میاد اونموقع عاشق ها به هم نامه میدادن . و چقدر این نامه ها ارزشمند بودن ، البته زیاد نبودن و خدایی من نهایتا هفت هشت تا  تجربه حسی داشته باشم همه این سالها ، که فقط دو تاش یه مدتی دو طرفه بود ، بقیه فقط تو دل خودم بودن  و همونجا هم موندن . و طولانی ترین اونها تقریبا یک سال طول کشید و از اول هر دومون میدونستیم و قبول کرده بودیم که هیچ ازدواجی در کار نخواهد بود . ای جوونی ... یادش بخیر . اون خاص ترین و واقعی ترین و دو طرفه ترین تجربه احساسی من بود که مربوط به سال فکر کنم ۱۳۸۶ میشه. کلا من آدم روابط مکرر و زیاد نبودم و نیستم . برای همین الانم کسی باورش نمیشه من کسی رو ندارم و تو رابطه نیستم . 

خیر سرم زیادی بالغ و عاقل شدم . زیادی سنگین . بیش از حد محتاط و ترسو در شروع رابطه های جدید ‌.

 داشتم از خط های بالا خیلی دور میشدم  ، خلاصه ، سال‌های سال اون کمتر از تعداد انگشت نامه ها رو  نگه داشتم و بعد دیگه اونجایی که مثلا حس میکنی عاقل و بالغ شدی ، به خودت میگی این بچه بازیا چیه ، بنداز بره ببینم ، اینا عشق نبود ، حماقت بود . و خودت دو پایی میری وسط همه اون احساسات و آرزوها ‌. آدمیزاد چیز عجیبیه و در نوسان همیشگی که فکر میکنم دلیلش رشد و تغییر در طول عمره . 

حالا نمیدونم بگم خوبم یا بد . 

میتونم بگم یه موج میاد منو بالا میکشه و یکی منو میندازه پایین . 

و از این حال خودم بدم میاد که خیلی زود ناراحت میشم و خیلی زود از دلم درمیاد. بخش دوم خیلی خوبه که کینه ای نباشم اما بخش اول نباید تو هر حرفی با کسی برام پیش بیاد . چون منم که اذیت میشم ‌ و حس میکنم حال خوب و بدم به خنده و گریه اطرافیان مرتبط شده به تایید یا رد اونا . و این منو خیلی ناراحت میکنه . 

پ . ن 

خدا رو شکر فردا تعطیل نیس . امیدوارم روز دوشنبه امتحانم رو بدم راحت بشم هم من هم دانش آموزان.  

میدونم مدادتراشم خیلی گرون خریدم و باعث تعجب خیلی ها شد حتی اهل خونه . من این مدادتراش رو چند ساله که میخوام بخرم. به خودم میگم مگه کی بت داده که منت سرت بذاره ، خدا رو شکر داری کار میکنی و هرچی میخوای برا خودت بخر بدون حرص و بدون نگرانی از اینکه طرف مقابل راضی بشه این پولو بت بده یا نه ، یا حتی نیاز باشه نوع خریدت رو تایید کنه . وقتی پولش رو پرداخت کردم به خودم گفتم مبارکت باشه ساره . هرچند قیمتش برام زیاد بود . پولی که برای اون تراش دادم معادل حقوق یه کلاس دو ماه من تو قلمچی هست . ولی دیگه خواستم و خریدمش. 

متأسفانه همه چی گرونه و دیگه تمایز و تصمیم گیری تو خرید خیلی چیزا سخت شده ، ولی گاهی مجبور میشیم برای خودمون و کارمون هزینه کنیم یا بهتره بگم سرمایه گذاری.