جلسه بیست و سوم مشاوره

امروز ساعت ۹:۳۰ تراپی داشتم . از خونه دراومدم پیاده تو گرما رفتم تا همون باغی که یه سری براتون ازش نوشتم . میخواستم تو محوطه رو همون تاب بشینم و تلفنی با دکتر حرف بزنم اما مشغول تمیزکاری بودن ، یه نگاه به آلاچیق ها کردم و ازشون پرسیدم میتونم اونجا بشینم ، گفتن بله و کولر آلاچیق رو هم روشن کردن  . ازم پرسیدن تنهایی گفتم بله ، و تمام ۴۵ دقیقه مکالمه،  هر کدوم از پرسنل رد میشد منو نگاه می‌کرد که دارم تلفنی حرف میزنم . از نگاه یکی از زنها اصلا حس خوبی نگرفتم . حالا خوبیش اینه که تیپ معمولی دارم و خب کسی هم بام نبود که ... خلاصه تموم که شد ، رفتم دم آشپزخونه از همه شون تشکر کردم و پرسیدم هزینه ای باید بدم ، بگن تا من پرداخت کنم . اما گفتن نه نیازی نیس و منم تشکر زیاد کردم و برای پول هم خیلی تعارف کردم که قبول نکردن . منم برگشتم سمت بازار و خیاطی . مسواک خریدم و دو تا کوتاهی شلوار داشتم دادم خیاط . بعدم برگشتم خونه . 

روزایی که دکتر ساعت ۹:۳۰ بم نوبت میده ، خیلی از حرف زدن لذت نمیبرم یا نتیجه گیری نمیکنم . یه جورایی ایشون انگار هنوز تو حالت خواب هستن و از کل این تایم شاید پنج جمله با من حرف بزنن و تمام وقت من حرف میزنم و چندباری مجبور میشم بگم دکتر .... دکتر ... که مطمئن بشم ایشون پشت خط هستن . چون هوا گرمه و از یه هفته قبل نوبت خواسته بودم این ساعت جور شده بود . ولی فکر کنم گرما رو تحمل کنم بهتره تا اینکه فقط حرف بزنم و حس توجه کامل از دکتر نگیرم . 

خلاصه اینکه چیزایی که این مدت پیش اومده بود رو تعریف کردم و ایشون گفت خب میخوای چکار کنی ، گفتم نمیدونم ، گفتم دلم میخواد ول کنم برم ، که ایشون گفتن که البته عرضه ش هم نداری  . بله من عرضه ش رو ندارم . خب چون موضوعات جوری بود که اینجا اصلا حرفش رو نزده بودم ، پس حالا هم نمیتونم بگم چی گفتم . بماااااند .

فقط اینکه گفت حالا این همه گفتی چه نتیجه گیری برای خودت میخوای بکنی ، گفتم هیچی ، هیچ کاری ازم برنمیاد . من گاهی فقط زنگ میزنم پیش شما غُر بزنم . پول میدم که غُر بزنم و میدونم مشکلات من راه حل ندارن . ایشون گفت نه اینجوری نیس که راه حل ندارن ولی تو باید اول به خودت اولویت بدی و از اون نقش تکراری کلفتی بیرون بیای . فکر کنم اگه بمیرم دوباره زنده بشم بازم یه آدم تو نقش پرستار و کلفت به دنیا میام . یه آدم بی عرضه که هیچ اختیاری از خودش نداره. 

یعنی الان دلم میخواد هرچی از دهنم درمیاد به خودم بگم . 

ساره دختر تو ۴۲ سالته ، چرا هیچ اختیاری از خودت نداری دختر . چرا در حد یه دختر ۲۰ ساله نمیتونی برا خودت تصمیم گیری کنی . یا کاری که دلت میخواد رو بکنی . وای از دست تو ساره که عمرت به فنا رفت و این جوونی و عمر دیگه برنمیگرده . 

این غُرها الان اومد دیگه . اما من خوبم . منِ کرگدن خوبم .