جلسه بیست و دوم مشاوره

امروز ساعت ۱۱ مشاوره داشتم . چون هوا گرم بود و ساعتش دیر  ، تو خونه انجام شد . البته باید پیش خیاط میرفتم که رفتم و برگشتم . قشنگ مشخص بود تغییر سایز داشتم . 

و اما جلسه مشاوره 

امروز نامه م به اون درد ناجی کمرم رو خوندم و از همون به طور پیوسته رسیدم به موضوع  حجم کارا و اجباری که تو بعضی از همون کارا هست . درمورد نامه ، دکتر خیلی کیف کرد گفت چقدر دیدت باز بوده تو نوشته ت . اما گفت آیا میخوای این درد ناجی بات بمونه یا نه ؟ گفتم مسلما نه ، چون من درد میکشم . گفت پس اون  بخش حمایتی ش رو ندیده میگیری ! گفتم اونقدر ارزش نداره که دردش رو تحمل کنم . گفت پس میخوای همچنان نقش یک کلفت رو اجرا کنی ؟ 

گفتم اداش رو درمیارم و یه حضور  مجازی ازش ایجاد میکنم . 

راستش رو بخواید امروز کلا نتونستم  نتیجه گیری  خوبی داشته باشم . دکتر گفت بش فکر کنم و سری بعد جواب سؤالش رو بدم . اون گفت اگه قراره حذفش کنی پس حمایتش رو از دست میدی ؟ گفتم یعنی من باید حتما مریض باشم تا کمک بگیرم ! 

نمیدونم  شایدم چون تو خونه بودم و ماما صدام زد تمرکزم رو از دست دادم . 

درمورد کارها گفت هر کاری که مال خودت بوده رو انجام بده و به کارای نکرده بقیه کاری نداشته باش ، تو موظف نیستی کار بقیه رو بکنی . بش گفتم غُر کارای نکرده بقیه رو ماما به جون من میزنه . و بش گفتم  سری آخر که ماما غُر زد بش گفتم ماما مگه این کارایی که حرف شون میزنی کار من بودن ؟ کم کاری من بودن؟ شده تا حالا من کارم ناقص انجام بدم که حالا ناراحتیت  سهم من شده ؟ 

گفتم قرار نیس هرکس کاری نکرد من جورش بکشم ، گفتم مگه من کلفت خونه م  . 

و دوباره دارم تمرین میکنم که به من چه ، به من چه اگه فلانی کارش ناقص بود . 

و همین باعث شد مامان عصر همون روز به بقیه غُر بزنه که چرا کاراشون ناقص بوده . و بقیه سکوت کردن و گاها توجیه . اما خوب شون کرد . انگار سکوت کنی کسی حقت رعایت نمیکنه . 

و درعین حال یه جاهایی وقتی پای عزیزت درمیون باشه دلت نمیاد اعتراض و گلایه کنی . 

پس چکار کنم ؟  

دعوا نمیشه. 

سکوت هم سوءاستفاده  میاره . 

خدااااا گیج شدم ازین زندگی . 

بچه‌ها من خیلی چیزا اینجا نمیتونم بنویسم،  اما خدا میدونه چقدر خسته م . 

خدا میدونه چقدر دلم میخواد یه مدت از همه شون دور بشم . 

یه ماهه دارم سعی میکنم یه سفر جور کنم ، یه سفر تنها.  ولی موفق نشدم . این همون برنامه ای بود که گفتم تا نتیجه گیری نکنم ، ازش حرفی نمیزنم . تو خونه کم و بیش رای مثبت دارم و گاها تداخل های برنامه ریزی . جلو  دکتر هم  نگفتم که تحت فشاری روانی قرار نگیرم.  

مثلا تداخل سفر چغاخور  که گفتم داداشم اوکی کرده بریم و قرار بود از قلمچی مرخصی  بگیرم ، ولی بنده خدا  خانمش زونا گرفته دیروز پریروز و سفر دسته جمعی مون کنسل شد . برنامه منم تو هوا موند . 

قلمچی بم خصوصی  تجدیدی داده و باید اونو به سامان برسونم . چشم به هم بزنم تابستون تموم شده و من هیچ جا نرفتم . 

اگه بدونید این مدت چقدر شیرین تو سرم برنامه  سفر چیدم و حتی یه سری پرس و جوها انجام دادم . 

اما فعلا قطارم تو ایستگاه  گیر کرده . 

کشتی م به گل نشسته .

و هواپیمام بال نمیزنه .