خیلی از عمرم کم شد ...

اول بگم که اونشب با دوستم رفتیم یه کافه موزه قجری کوچیک و خیلی بامزه ، دکورش از زمان گذشته بود . شام هم کتلت و کشک بادمجان و کمی هم دمپخت گوجه گرفتیم و دو نفری خوردیم . مقدار غذا زیاد نبود . یه چای اولش با استکان قجری خوردیم و بعد شام . من که خیلی جاش رو دوس داشتم . طعم غذا حس و حالش برام خوشمزه تر بود تا نمک و فلفلش.  آخه ما تو خونه مون همیشه خوش نمک و فلفل میپزیم . 

وقتی بیرون بودیم خدا رو شکر از کمرم اذیت نشدم . وقتی بدنم تو حرکت و گرم باشه دردم کمتره تا وقتی مثلا یه فاصله ای دراز بکشم یا بشینم ، دیگه بعدش که میخوام تغییر حالت بدم خیلی درد دارم . دیروز نوبت ارتوپد داشتم . یه عکس از زانو و چند مدل مکمل و یه مسکن داد . من واقعا از مسکن ها اثری ندیدم . یه ام آر آی هم نوشت که هنوز نوبتش اوکی نشده ، فردا هم جمعه ست میره تا شنبه.  عکس زانو نشون داد که اینجانب ساییدگی زانو دارم . و چقدر افسوس میخورم برای خودم ، برای بدنم . شایدم خیلی ها تو شرایط مشابه من هم باشند و من خبر ندارم . فکر می‌کنم فقط من این همه درد دارم . حالا علاوه بر مشکل دست ، مشکل ساییدگی زانو هم رسما اعلام شد . من همیشه زانو درد هم داشتم مخصوصا اول سال تحصیلی.  البته از قبل ترها هم حسش کرده بودم . همه سال‌های زبانکده من دو سه طبقه بالا پایین میشدم هر روز . آسانسور نداره ساختمان زبانکده سابق . الان از وقتی اومدم قلمچی حتی طبقه اول رو هم با آسانسور میرم . برای کمرم هم ام آر آی نوشت تا بتونه تشخیص بده مشکل چیه ‌ . و شک دیگه ای که ایجاد شده اینه که نکنه مشکل کلیه داشته باشم  .  اگه ام آر آی سالم باشه احتمالا باید سونو برم . و همین دیروز حدود دو میلیون هزینه دکترم شد . البته خودمو ناراحت هزینه نکردم.  اینقدر دارم درد میکشم که پولش برام مهم نبود هرچند حقوق یه ماه من بود . الانم که دارم مینویسم دراز کشیدم و درد دارم . امروز رفتیم چهلم خاله و من همش رو صندلی نشسته بودم اما وقتی بلند شدم و بعدش تا بیایم خونه دردم دوباره شدید شد . دیروز داشتم کمک خواهرم پاش صاف میکردم هیچ وزنی هم روم نبود اما انگار یکی با شمشیر زد تو کمرم . درجا آخم دراومد و دیگه اشکام امون نداد . کارای کمتری میکنم . مثلا خونه رو جارو نکردم دیگه خواهر کوچیکه جارو کرد . اما بخوام نخوام برای پهن و جمع کردن سفره خم و راست میشم . تو هربار باید کامل بشینم اون چیز رو دست بگیرم بعد دوباره آروم سرپا بشم . حتی به زور سوار ماشین میشم ‌ . اول یه پا رو با دست میگیرم سوار میشم بعد اون یکی پا رو میارم تو ماشین . حرکاتم محدود شده و شبیه آدم های فلج و ناتوان شدم . باورتون میشه یه هفته ست حتی موهام شونه نزدم و فقط کش مو درمیارم و دوباره موهام با دست مرتب میکنم . و چقدر این دو  سه هفته زندگی من سخت و محدود شد . هیچ کاری نتونستم بکنم . انگار از عمرم خیلی کم شد و انگار وجود نداشتم .  سلامتی خیلی چیز ارزشمندیه.  نباشه زندگی متوقف میشه . 

خیر سرم کتاب رمان انگلیسی شروع کردم که خوردم به اوج درد و داره کند پیش میره ، حتی چند روز اصلا نشد که بخونم . 

هفته قبل مینی سریال حیثیت گمشده  رو تو گوشی نگاه کردم تو وقت هایی که درازکش بودم . فیلم خوبی بود . 

یه چیزی هم بگم یادم افتاده ، اونم تنگ شدن محدوده پرایویسی یا حریم خصوصی مون هست . گاهی با حضور عروس گفتن یه چیزایی خیلی سخت میشه .