ایستگاه قطار

حال خوب و بد ساعات آخر سال رو همه مون تجربه کردیم . یه حال مسخ و بدون تعریف .

من از حال دلم میگم به تاریخ ۲۹ اسفند ۱۴۰۱ 

اصلا نمیخوام مروری کنم بر آنچه گذشت و نمیخوام حرفی بزنم از آنچه خواهیم دید ‌ .

میخوام یه چیزی رو بیشتر از همه تمرین کنم ، بهتر شدن و بهتر شدن . 

دل آشوب این چند روز آخر منو با یه بغض بزرگ خفه کرده که دیروز عین رعدوبرق،  تو یه لحظه جوری شکست و هق زد و ابر تاریکی رد شد و رفت .

هنوز هوای دلم ابریه اما هوا همیشه صاف میشه و شب هم صبح .

این چند روز خیلی شلوغ بودم به کارای خونه و اصلا حتی ساعتی نتونستم  طراحی کنم و بعید میدونم بتونم تکلیف جلسه بعد رو آماده کنم . چون مهمان چند روزه داریم و همه وقتم به پذیرایی  و اضافه کاری ها میگذره . 

خیلی از دستم کار کشیدم .

گفتم دست ...

من این دست ها رو حالا حالاها لازم دارم ، باید کارای هنری زیادی تا آینده طولانی انجام بدم . 

شاید بپرسید طولانی؟

مگه تو از عمر طولانی عاجز و خسته نبودی؟

آره هنوزم هستم . 

بگذریم ....

باید خیلی مراقب این دست و بدن باشم ، باید ایستگاه های زیادی از این قطار به اون قطار سوار بشم . 

قطار فعلا توقف نداره .

فعلا ایستگاه آخری نیس . 

و باید هر بار قوی تر از قبل و تو یه مسیر جدید به راهم ادامه بدم . حتی گاهی هرکس که نخواد سوار بشه من ساکم رو بردارم و برم و بخاطر اون تو ایستگاه معطل نشم . 

پ. ن 

گاهی شنیدن صداتون ، حتی یه پیام ساده احوالپرسی  ، حتی یه تک زنگ ، میتونه آدم های زندگی تون رو خیلی خوشحال کنه و یا حتی از حال بدی نجات بده ، اونو  دریغ نکنید . 

شاید کسی گوشه ای از زندگی ، دل به محبت و توجه شما بسته باشه . 

پ . ن 

جای پدر خالی ست . نبودنش به سختی باور میشه . 

پ . ن 

چه حال افتضاحی داری ساره.  

داری ساعت های آخر سال رو به جون کندن از خودت ، سر میکنی . 

چقدر پوست کندن سخته . 

پ . ن

خیلی دارم سعی میکنم خوب بشم و سال جدید رو واقعا با حال خوب شروع کنم . 

امیدوارم همه مون از این سال بسیار بسیار سخت ، به یه سال روون و ساده تر وارد بشیم . 

بهترین اتفاقات و

آروم ترین لحظات 

نصیب دل همه مون . از ته دلتون بگید آمین .