سبک تر

اول تشکر میکنم از زینب بابت کامنت آخر که خواستی تایید نشه . 

کامنتت مفید بود و کمک کننده. 

کل این هفته بطور تناوبی تب و سردرد داشتم حتی تا همین امروز . 

افکارم کمتر شده ، اگه گوشه ای یا لباسی از بابا میبینم ، روش دست میکشم و اشک تو چشمم جمع میشه ولی زود خودمو جمع میکنم . سعی میکنم حواسم رو پرت کنم . چون دارم میفهمم که فقط دارم خودمو زجر میدم و واقعا چیزی رو نمیشه عوض کرد ، نه اون گذشته رو و نه چیزی که این روزها تو سرم و قلبم پیش میاد . 

همه مون رفتنی هستیم ، بابا هم در حد خودش خوب عمر کرد و زندگیش هرطور که بود انتخاب خودش بود . 

قبل فوت بابا من اصلا لباس مشکی نداشتم ، حتی مانتو مشکی هم نمیپوشیدم و نداشتم ، نه اینکه خیلی رنگ رنگی باشم ، اما سعی می‌کردم مشکی نپوشم . دیگه شرایط که پیش اومد مونده بودم چی بپوشم ، خوبه یه مانتو تو کمد که دیگه سایز نبود رو با یه زیر مانتویی پوشیدم و سر کردم تا اینکه وقتی کسی نبود ،  تندی رفتم بازار تو دو سری و چند تا مانتو و لباس مشکی خونگی خریدم ، حقوق ترم اول تابستون رو تازه واریز کرده بودن همه رو دادم برای لباس ، برعکس همیشه این بار چون نیاز داشتم به اون لباس ها ، پول بیشتری دادم و از همیشه گرون تر خریدم . 

سرکار میرم و بهتر با شرایط کنار اومدم . 

تو این مدت  خیلی ها خیلی بم نزدیک تر شدن و دست به سینه زدن که ما کنارت هستیم . من اصلا کار ندارم به واقعی‌ یا عدم واقعی بودن این حرف ها ، امیدوارم که به کسی محتاج نشم . اما حرفش هم برام خیلی ارزشمند بود ، از پسرعمو و پسرخواهر گرفته تا عمو و دایی ، دایی که مرتب زنگ میزنه و احوالپرسی میکنه ، و همین صبح گفت دایی هرکاری و هرچیزی که شخصی باشه من درخدمتت هستم  دخترم . 

عاشق بابا گفتن دایی م هستم . 

ولی خودم نمیتونم بش بابا بگم . 

عموم هم همش میگه چی میخوای  بگو بابا ... قند تو دلم آب میشه و عین دختر ۴ ساله خودم جا میدم تو بغل شون،  اما نمیتونم بگم بابا . 

محبت شون رو با تمام وجودم حس میکنم .

من تقریبا از خرداد با پیش اومدن مشکل کاری قلمچی و بعدش مریضی بابا و کرونای خانوادگی مون و درنهایت فوت بابا ، تابستون خیلی سخت و زجرآوری رو پشت سر گذاشتم . خیییلی سخت و عذاب آور .‌

اما دارم بقچه های قدیمی تو ذهنم رو کم کم جمع میکنم میندازم دور . باید به ادامه زندگی فکر کنم ، باید تو خیلی چیزای مادی و معنوی خونه تکونی  کنم و رفع انباشتگی  ،‌فکر کنم  به همه راه های خوبی که میخواستم برم ، و کنارش همیشه بابام رو خوشحال کنم . 

خیلی چیزای کوچیک که برای خیلی ها عادی هست ، برای من ازین به بعد یه تغییر بزرگ حساب میشه . 

همه این مدت هم داره سخت میگذره به هزار دلیل گفتنی و نگفتنی ، اما امیدوارم بعد چهلم بابا ، همه چیز سبک تر و آسون تر بشه . 

امیدوارم پشت پاش خیر و برکت باشه . 

امیدوارم جاش خوب باشه . 

میگن هرکی میره با عمل خوب و بدش میره ، و دیگه نمیشه چیزی رو عوض کرد. 

اما امیدوارم  خدای بخشنده و رحیم،  به همه مون رحم کنه ، چه زنده چه مُرده .