شب بیداری های تو

شب ها تا دیروقت خوابم نمیبره ، اگرم بخوابم همش پهلو به پهلو میشم و خواب عمیق نمیرم . تا سرم رو بالش میذارم ، کلی فکر به سرم هجوم میاره و همش مربوط به باباست .
همه مون شوکه شدیم از یدفعه رفتنش.
هنوز باور نکردم و فکر می‌کنم فقط چند روز رفته مهمانی و برمیگرده .
فکرم خیلی آشفته ست . گاهی حس میکنم تونستم یا میتونم با منطق خودم رو آروم کنم ، اما خیلی طول نمیکشه که دوباره بهم میریزم و فکرم هزار راه میره .
چی شد بابا یه دفعه رفت ؟
چرا رفت ؟
چرا وصیتی نکرد ؟
آیا از زندگیش راضی و خوشحال بود ؟ اگه نبود من چرا نتونستم خوشحالش کنم ؟
آیا به عنوان پدر از منِ اولاد راضی بود؟
چرا هیچ وقت تو رومون نخندید؟
و آیا من با مرور همه اون حرفا ، باعث اذیتش میشم ؟
و هرچی میگردم تو همه اون سالها ، یه چیز خوشحال کننده و چیزی که بم امید و آرامش بده پیدا نمیکنم .
چرا حسرت ابراز علاقه بین مون ، به دلم موند ؟
چطور میشه اون حسرت ها رو جبران کرد؟
چرا پدر داشتیم ، اما نداشتیم ؟
چرا نتونستم براش کاری کنم ؟
الان جاش خوبه ؟ خوشحاله؟
از بدی های رفتاری مون اونجا اذیت میشه ؟  از خوبی هامون و خیرات مون خوشحال میشه؟

و هزار فکر و سوال که هربار فقط ظاهر کلماتش عوض میشه ولی مفهموم همونه که هست .

و حالا میخوام که خودمو آروم کنم ولی نمیدونم چطور؟

بابا جات خیلی خالیه . و من نمیتونم نبودنت رو بپذیرم. 
چرا به قول معروف با ما حال نمیکردی؟
دیگه فرصت ها رو از دست دادیم . فقط درد تو عمق قلبم ریشه زده و عین موریانه داره مغزم رو میخوره.  نمیدونم چقدر باید بگذره تا فکرم خاموش بشه از فکرت .
نه اینکه دلم نخواد بت فکر کنم ، بلکه دلم نمیخواد چیزایی رو یادآوری کنم که هم منو شکنجه بده و هم احیانا باعث آزار تو بشه تو اون دنیا. 

واقعا احساس میکنم قلبم کوچیک شده . همونطور که گفتن جسمم کوچیکتر شده تو همین مدت کوتاه،  کلی لاغر شدم بعد رفتنت .
شاید اگر خاطره خوشی یا حرفی که دلم رو قرص کنه ، به جا گذاشته بودی برام ، الان به همون دلم خوش میکردم و آروم میگرفتم. 

و روزها رو به یه تکرار تلخ و نخواستنی شروع و تمام میکنم . و این سوال که در من تکرار میشه که چرا مرگ ؟ چرا حسرت ؟ چرا اینقدر یدفعه ای ؟

شاید بودنت اونقدر برام تعریف خاصی نداشت ، اما رفتنت خیلی چیزا رو ازم گرفت . و واقعا تو معنای امنیت بودی ، تو یه حائل و حامی بودی حتی اگر کاری نکردی .

نمیدونم گفتن و نوشتن این افکار تا کجا ادامه داره ، ولی امیدوارم که اذیتت نکنم با تکرارشون،  چون هنوز نداشتنت و نبودنت رو هضم نکردم .
اونقدر جیغ نزده دارم ، اونقدر آه بلند نکشیده ، اونقدر آغوش نگرفته ، اونقدر بوس نکرده ، اونقدر بابای نگفته ، اونقدر لبخند نزده ، اونقدر سکوت نشکسته و همه مفاهیمی که در وجود تو معنی میشد .
و هرچی مینویسم ، درد همون هست که بود .
قشنگ درد رو تو جسم قلبم حس میکنم ، کوچک شدن قلبم رو حس میکنم و فشاری که داره بش میاد .

اونجا خوشحال باش . بخند . راضی باش . چون فقط الان همین منو خوشحال میکنه .