امید

تو زندگی مفاهیم ارزشمند زیادی هست که در ظاهر کلمه معنای بسیار بسیار والاتری دارن ...

مثل عشق

مثل آرزو 

مثل امید 

اگه عاشق نشی و از دنیا بری یه جوری قافیه رو باختی ، یه موجود نباتی بودی که خوردی و خوابیدی و رشد فیزیکی فقط کردی ، اما نفهمیدی عشق چیه دوس داشتن چیه . نفهمیدی بخاطر عشقت زندگی کردن چیه . نفهمیدی براش مردن چیه . 

و اگه آرزو نکردی هم یعنی زندگی نکردی ، رشد نکردی و حرکت نکردی به سوی آرزوت.  و دنیا رو قشنگ تر متصور نشدی برای خودت . سرت رو عین کبک کردی توی برف که هرچی دارم کافیمه و آرزوی بیشتری ندارم . 

و اما امید ... امید برای من همیشه یه نیروی محرک خیلی قوی بوده،  شاید گاهی گمش کردم اما زود یه جای دیگه پیداش کردم.  و همیشه امید بوده که توان قدم برداشتن به سوی همون آرزو و عشق رو داده . انگار قوی تر از اون دوتاست تو وجودم . 

امید عین پسر منه . شاید اگه پسردار میشدم یکی از گزینه هام برای نامگذاری،  امید بود . امیدی که باعث بشه ماهیت پسرم هم همیشه امیدوار بمونه و برای عشق و آرزوش حرکت کنه . و من این پسر لوس مامان رو خیلی دوست دارم . 

و چه مامانی میشم من فقط خدا میدونه . 

از بحث دور نشم که بحثی هم درکار نیس . میخوام بگم من باز هم از امید کمک گرفتم که سرپا بشم و راه برم . ولی گاهی امید زیادی و زل بستن به یه روزنه که نورش تو چشمم رو میزنه ، ممکنه جوری منو بکوبه زمین و از اون مستی خارج کنه که همه وجودم رو تکه تکه میکنه و میریزه بیرون از خودم ‌ . عین کورتاژ جنین و دردی که مادر بیچاره میکشه.  

تکه تکه ، آره تکه تکه و با درد زیاد ، هر قسمت وجودم رو میکنه و میندازه دور . قلبم رو اول از همه چنگ میزنه و با خشونت از رگ و ریشه جدا میکنه و بعد عقلم رو به زوال میبره و بعدش دیگه دست و پایی نمیمونه ..‌ همه رو نابود میکنه . وای که چقدر درد داره . و من عین این مسیر رو بارها و بارها رفتم و ضجه زدم به حال غریب خودم . 

و چقدر این روزها دستم به پای خدا بسته شده ، فقط خود خدا میدونه . 

روزها رو معمولی سر میکنم و گاها یه اتود دستی میزنم برای تمرین اون کلاس جدید که ثبت نام کردم . 

هنوزم نمیخوام تابلوی جدید شروع کنم .

و کلاس های آموزشگاه خیلی برام سخت شده و چشم هام خیلی اذیت میشن و واقعا حجم فشار کلاس های آنلاین رو نسبت به حضوری دارم حس میکنم . این یه سال کار مجازی خیلی فشار زیادی رو تحمل کردم و دیگه انگیزه کار ندارم . تنها دلیلم از سرکار رفتن فقط تو خونه نموندن زیر فشار مضاعف آقا بودن هست ، وگرنه حتی پولش دیگه برام ارزش نداره دربرابر زحمت و زجرش. 

یه ترجمه هم داشتم که دو روزه نشستم و تمومش کردم . آقای مشتری این بار توقع داشت که کار رو با فرم شرکت انجام بدم . اگه کسی نمیدونه فرم شرکت چیه ، باید بگم که از اونجا که اینجا صنایع و شرکت ها زیادن و اکثرا شرکتی هستن و شرکت امتیازهای زیادی به پرسنل میده ، مثلا استفاده از باشگاه های ورزشی و رستوران ها و زبانکده ها و  و و  و و  و  ، هزار جور امتیاز دیگه . که شرکتی ها ظاهرا برای نفس کشیدن شون هم از محل کارشون گرنت میگیرن و نباید از دستش بدن . حالا ایشون میگفت بیا فرم شرکت میدم تایید کن تا من پولش از شرکت بگیرم  حالا اون اصرار من انکار .

 یعنی من بعد دو ماه برسم به پول ترجمه. دیدم خیلی پیله ست  ، با اینکه رئیس مون معرفی ش کرده بود ، رودرواسی  رو گذاشتم کنار و گفتم آقا من ۱۶ سال تو این زبانکده کار میکنم سه ماهی یه بار حقوق میگیرم ، همه خورده درآمدم همین ترجمه های چند ماهی یه بار هست که یه پولی بیاد دستم و خرج تو جیبم دربیاد . من نقد کار میکنم و نمیتونم منتظر ۱۰۰ تومن یا ۲۰۰ بمونم تا دو ماه . به هیچ رقمه راضی نمیشم و دنبال یکی دیگه بگردید که گرنت تون هدر نره ‌ . قرار نیس من جور بکشم که . عین همین حرفا رو بش زدم و بعد بش گفتم خب شما برای اینکه گرنتت نسوزه پول نقد رو بده من بعد دو ماه پول شرکت رو از رئیس من بگیر ‌ . گفت روم نمیشه به رئیس تون بگم . مشتری و رئیس مون همکار و دوست هستن . البته بعدش من فهمیدم . ولی این آشنایی اصلا برام مهم نبود ‌ . از خدام بود بره حرفام به رئیس م هم بگه . بش گفتم من ۱۶ سال هشتم گرو نهم هست . حالا ترجمه هم بدم بره تا ۳ ماه منتظر پولش بمونم ؟  خیلی جدی شده بودم و شاید کله خر .  بش گفتم برید به رئیس بگید خانم فلانی اینجوری گفته و شما بعدا پول به من بدید . یعنی پیشنهاد از سمت من باشه که آقای مشتری تو رودرواسی با رئیس  نمونه و بدبخت گرنتش نسوزه . اونم دیگه شل کرد و گفت باشه باشه . به نیم ساعت نکشیده فایل ترجمه فرستاد و قیمت پرسید و پول رو واریز کرد ۱۳۲ تومن .... که براش فقط کار رو انجام بدم . منم انجام دادم . 

دیگه برای کار رودرواسی نمیکنم بسه دیگه . 

کارایی میکنم که خیلی احتیاج به حس و علاقه ندارن ، مثلا طراحی سوال برای ترم جاری . 

وقتی اومدم قرار نبود و حس اینقدر نوشتن رو نداشتم . ولی پیش تون  خوشِ . 

اولش که وبلاگ باز کردم گفتم یه چیزی بنویس این خواننده هات از چشم انتظاری دربیان ولی بعدش طولانی شد . ببخشید.  

ازبس شما خوبید ، میام دلم نمیخواد زود برم . 

خیلی دوستون دارم همه تون رو . تک به تک .