تحریم یک بوسه

بوسه ها تحریم شد ،  آغوش ها تنگ ...  دیگر لبی بر لبی نمینشیند و آغوشی باز نمیشود.  تن ها هم با فاصله و مستاصل از دوری ، قلب ها پرپر دلتنگی . به جایی و زمانی از روزگار رسیدیم که بوسه هامان در جعبه قرمز پاپیون بسته لب هامون دست نخورده موند و کسی اجازه ندارد گوشه پاپیون را بکشد ، مبادا آن بوسه ، بی قرار پر زند و بر لب نشیند. 

و همه محدودیت های بهداشتی که این روزها ، فرسنگ ها فاصله ها بیشتر و بیشتر کرده اند .

و من ذهنم درگیر مادری میشود که این روزها حسرت بوسیدن و بغل کردن بچه اش را دارد . و همسرانی که در لانه عشق شان ،این روزها،  بوسه ها به بند کشیده شده و آغوش ها از درد دوری ضجه میزنند .

و ما نسلی هستیم که حتی بوسه هایمان تحریم شد . نسلی که از هر دردی ، جدیدترین ش را و شگفت انگیزترین ش را دید .

ولی خداییش اگه من الان مثلا تو دوره نامزدی بودم ، هیچ مرزی مانع از عشق بازی هام نمیشد.  همه مرزها را کنار میزدم و عشق رو زندگی میکردم . چون معلوم نبود بعدش چی بر من تحریم بشه . تو روز و روزگاری هستیم که حتی نفس ها هم تحریم میشن به حکم زور .