میزبانی با طعم مهمانی

چند سال پیش که رفتیم مشهد ، رفتیم سبزوار خونه یکی از دوستای اون داداشم.  البته ما بخاطر خواهر برادرم اصلا نمیخواستیم بریم خونه مردم و مزاحم شون بشیم . بچه‌ها ما هم خیلی شاکی شدن که ما با این وضع چکار رفتیم خونه مردم . اما از بس که این خانواده زنگ زدن و التماس کردن دیگه راهی نداشت . رفتیم و نمیدونید چقدر اینا خوش برخورد بودن و چقدر پذیرایی کردن و احترام گذاشتن.  مرد با اینکه ما رو نمی شناخت کلی التماس داداشم که مریض کرد که باید بیاید بالا و باورتون نمیشه بعد کلی التماس ، خودش داداشم رو بلند کرد و برد داخل خونه .

خانمش هم کلی مهمان نوازی کرد . طوری بود که اصلا حس غریبی نکردیم . حتی گفتن اگه اذیت هستید ما میریم یه خونه دیگه فقط شما راحت باشید .

بعضی از آدم ها یه دریا هم برای وصف بزرگی قلب شون کمه   .

خدا را شکر من از اینجور دوستا هم زیاد دارم . یکیش همین شما که داری منو میخونی. 

خلاصه بعد این همه سال ، اینا امسال اومدن سمت خوزستان که برن بوشهر و کیش . داداشم اصرارشون کرد که باید بیان خونه و از اونجایی که متاسفانه زن داداش اهل پذیرایی نیس ، بشون گفت بیان خونه ما . ما هم کلی تدارک دیدیم . مرغ و مخلفات پختم و کوبیده هم از بیرون آوردیم.  یه سالاد خوشکل درست کردم که همش میگفتن اینو چطوری درست کردی .

کلی جو با جوهای همیشگی زندگی ما فرق داشت . زن و شوهر خوش مشرب و خودمونی.  اینقدر راحت بودیم که انگار سالهاست هم خونه ایم . مدتها بود که تو چنین جوی قرار نگرفته بودم . از آدمای تکراری دور و برم با اون افکار و عقاید پوسیده و افراطی بیزار شدم . اما دیشب خیلی بم خوش گذشت با اینکه میزبان بودم نه مهمان . کلی اصرار کردیم شب پیش ما بخوابن،  اما مرد از خدا بی خبر گفت دیگه باید پیش آقا داداش هم خدمت برسیم،  شب پیش شون بخوابیم و فردا بریم . ما هم اخلاق زن داداش میدونیم هر چقدر اصرار کردیم بمونن بالاخره رفتن.  خانم دوس داشت بمونه علنا هم گفت ، چون متوجه سردی اخلاق زن داداش شده بود . ولی مرد گفت نه دیگه بریم و رفتن. 

چند ساعت یه فضای متفاوت رو حس کردم و کلی جو سبک بود و گفتیم و خندیدیم. 

من میزبان بودم اما حس خوب مهمونی رفتن رو داشتم .