تن من

دیروز تا شب خیلی حالم بد شد . به زور ساعات کلاسم رو سر کردم . سر کلاس آخر سه صفحه درس دادم و هرچی سعی کردم بهتر جلوه بدم نشد که نشد . رو صندلی نشستم و بچه‌ها رو به ترتیب بردم تو نقش معلم و خودشون زیر نظرم کلاس رو چرخوندن.  دخترای بین 5 تا 10 ساله بودن . همیشه پر سر و صدا و تا حدی خارج از کنترل.  اما دیشب ناراحت من بودن و خیلی رعایت حالم رو کردن . برام خیلی جالب بود توجه و صبرشون. 

حالم اونقدر بد بود که دفتردار اومد کلاس گفت صورتت قرمز شده و دست به صورتم کشید داغ بود . ولی من سردم بود و حالت تهوع داشتم . تا کلاسم تموم شد و اومدم خونه و گلاب به روتون دیگه بالا آوردم.  حتی معده م خالی بود .

مویرگ های چشمام قرمز شده بودن و چشمم به سرخی رفته بود . اومدم خونه و متاسفانه بی توجهی اطرافیان بیشتر آزارم داد . از لحظه ای که رسیدم و لباس درآوردم و دست و صورتم شستم . شام داداش رو با همون حالم آماده کردم و بش دادم . رفتم تو اتاق دور از چشم آقا دراز کشیدم حتی توان نماز خوندن نداشتم . حتی مسواک هم نکردم منی که همیشه همه کارام به نظم و قاعده ست . شام هم نخوردم خیلی کسی هم تو فکر شامم نبود . یه احوالپرسی فقط از مامان داشتم که گفت چته با کسی دعوات شده مشکلی داری   . انگار من اهل دعوام.  راستش احوالپرسی ش اصلا به دلم ننشست. 

کاش وقتی آدم فیزیکش درد میکنه کسی باشه روحش رو نوازش کنه . اگه اینطور نباشه که درد روحی بی توجهی بیشتر از خود درد فیزیکی آزار دهنده میشه .

امروز هم بیدار شدم جونم برنگشته بود سرجاش.  ولی جارو کردم و تا همین الان مهمان داری داشتم . ولی حالم بهتره .

بیچاره بدنم بخواد نخواد خودش میاد رو استارت مجدد .

وقت نکردم این هفته خیلی طراحی کنم . فردا هم کلیییییی کار دارم .

همه روزام و لحظات زندگی م بر اساس نیازمندی های دیگران برنامه‌ریزی میشه نه خواست خودم .