بازم کنسلی

بازم سفر کنسل شد ، به عروس مرخصی ندادن و به شرایط خاص کاری نتونست رئیسش رو   قانع کنه . ناگفته نماند که مدیر منم  غیرمستقیم  بم نه گفت ولی من گفتم جبرانی میام براتون ، و به زور میخواست با من راه بیاد ، که البته نیومد ، گفت مگه خانم ساره نمیدونه ما هر سال تا ۱۵ شهریور باید کلاس باشیم؟  منم گفتم سر حساب که جبرانی میام دیگه نیازی به مرخصی هم نداشتم برای همین تصمیم  گرفته بودم که برم ، اما زیر بار نرفت و من تا همین الان که آخرش بخاطر عروس کنسل شد ، تو هل و ولا بودم که آیا کارم و کلاسام خوب پیش میره یا نه و نکنه روز آخر بگه حق نداری بری . 

داداش امروز با خانمش اومده بود کلی اصرار کرد . بنده خدا چند روزه پیام داده و اصرار کرده که عروس مرخصی بگیره . آخرش نشد . با ناراحتی و حالت قهر رفتن .

الان من میخوام گریه کنم . بخاطر ناراحتی داداشم . بخاطر اعصاب خوردی و حرص این چند روز . بخاطر رو زدن های بی نتیجه م ، بخاطر مدیر نفهمم  چطور یه زن اینقدر بیشعور ، بی احساس و سنگدل میشه آخه ، بخاطر فشار روانی و کاری که به خودم وارد کردم که حداقل من همراه باشم و نه نیارم تو رفتن . آخرش هم نرفتن بخاطر عروس شد . اما داداش خیلی ناراحت و شاکی از خونه رفت . 

تا حدی هم باید شرایط کاری ما هم درنظر بگیره واقعا . 

ما فقط اسمی نیروی آزاد  هستیم ولی اسیریم . اسیر رئیس  و مدیر . کار دولتی  حداقل مرخصی هاش رو داره و منت سرش نمیذارن برای یه مرخصی . به داداش گفتیم کاش قبل برنامه ریزی با شرکت اول شرایط ما هم چک میکردی . همیشه همینطور بوده برنامه  میریزه و تحمل مخالفت  و نه نداره . درصورتی که همه این سالها بارها بخاطرش ما برنامه ها کنسل کردیم و بدون قهر سعی کردیم شرایط شون درک کنیم . 

اما خب با همه اینا خیلی براش ناراحتم . بشون میگیم خودتون برید میگن ما کی بدون شما جایی رفتیم . البته پیش اومده بدون ما برن اما لو نمیدن . یا شاید واقعا یه جاهایی رو فقط با ما دوس دارن برن . 

من یه آدم دل نازک و گاها خاک بر سر هستم . به اون دلیل که دلم نمیاد به کسی نه بگم . دلم نمیاد باعث ناراحتی کسی بشم . خیلی وقتا پا روی خودم و دلم گذاشتم بخاطر دیگران . اما اینو متقابل دریافت نکردم.  و نمیتونم جور دیگه ای هم بشم . 

دیگه هیچ جا نمیتونیم بریم . از اول تابستون  حرف مون این بود چند روزی بریم کوهمره  مثل پارسال . اما با این ماجرای امروز ، دیگه نمیشه رفت . هم چون عروس مرخصی نداره ، هم اگه بتونه بگیره هم نمیتونیم بریم چون داداش میگه فقط برا ما مرخصی نداشتید . که البته رفتنی حرف های تلخی زد که شما با همه میرید با ما نه . منظورش دامادمون بود . ما پارسال ۴ روز عجله ای بعد چهار پنچ سال رفتیم کوهمره و شیراز . و تا الان دیگه درنیومدیم.  یه بار دیلم گناوه با خود داداش رفتیم ، همین . 

فشار روی رگ های مغزم رو فقط خودم حس میکنم . گاهی میگم ساره تو چه خرجونی دختر ، یکی دیگه بود یه رگ تو سرش میپوکید میمرد راحت میشد . 

ایجاد تطابق  با این همه آدم تو خونه و تو سه تا محیط کاری با درجات کم و زیاد ، خیلی سخته و گاهی خارج از کنترل. 

به داداش پیام دادم آرومش کنم . با اینکه خودم نا آرومم.  اما حالش خوب نبود . نه عروس خیلی براش سنگین بود . 

من فقط نگران مرخصی ندادن مدیر خودم بودم وگرنه بدم نمیومد با همه اخلاق ها و سختی هایی که از سفرهامون میدونم ، دوس داشتم چند روزی برم یه جایی ، آب و هوا عوض کنم . همه ش مالیده شد رفت . سفر چغاخور  و سفر کوهمره  و حتی سفر خودم . 

چقدر زندگی تو خونه ما سخته و هی سخت تر میشه . بعد بابا حال زندگی شخصی من خیلی بهتر شد . اما حال خانوادگی  مون خیلی فرقی نکرد و یه جاهایی خیلی هم بدتر شد . 

چرا آب خوش از گلومون پایین نمیره ؟؟؟  

چقدر دلم میخواد صبح بزنم بیرون یه کم راه برم . اما گرما و رطوبت بالا ، کاری بامون کرده نتونیم حتی از خونه دربیایم . یعنی هیچ تفریحی نداشتیم ، یه خیابون رفتن هم حسرت مون شد . این چه زندگیه . حتی یه هوای خوبی نداریم ، دلمون از خونه زده میشه ، سر به بیابون بزنیم .