بعضی آدما بی صداترین، مظلوم ترین و بهترین آدما هستن .
مثل خورشید به همه جا بی طمع میتابن، قشنگ میتابن و گرمت میکنن ، بال هاشون همیشه بازه هروقت خواستی فقط بشون پناه ببری ، نه مثل بقیه آدما از گرما مینالن نه از سرما . نه از کم زندگی و نه از زیادش گله ای ندارن .
سبک و رها و بزرگ مثل اقیانوس.
بی صدا هستن اما حضورشون خیلی پررنگ و مؤثره.
وجودشون عین خود ارزشمندیه.
اصلا واژه ای برای توصیف شون نیس.
من دلتنگ بی صداترین آدم اطرافم هستم .
بسیار دلتنگ و ابری.
اخی عزیزدلم
حالا کی بود این بی صداترین؟
یکی مثل مادر ، به همون بزرگی و مهربونی