منو قورت بده

قبل از اینکه چیزی بنویسم خواستم بپرسم آیا کسی تونسته اون پست رمز دار رو باز کنه ؟ همون رمز قدیمی هست . آخه کامنتی نگرفتم تو شک افتادم نکنه رمز وارد نشده . چون از یکی از خواننده ها پیام خصوصی داشتم که رمز باز نشده و براش ایمیل زدم ، اما نمیدونم درنهایت چی شد . 

امروز صبح نشستم پای طراحی م و تمومش کردم و ساعت ۱۲:۳۰ تو گروه هنری مون برای استاد ارسال‌ کردم و تا فردا جواب و نقد کار داده میشه . 

برای پایه دهم هم مطلب و جزوه جمع آوری  کردم و چند تا ویدئو  دانلود کردم  که هنوز نتونستم همه رو ببینم . باید تا پنجشنبه  خودمو آماده کنم . پایه دهم از پایه های قبلی حساس تر و مهم تره و باید خیلی حواسم جمع باشه با سوالات و شیطنت  های بچه‌ها  گرفتار نشم . 

دلم میخواد یه غول چراغ جادو بگم منو قورت بده ببره 

فشار روانی م زیاد شده ، حس سنگینی تو سر و مغزم میکنم . 

دکتر گفت این حالت تپش قلب و لرز رو مدیریت کنم تا جلسه بعد بررسی ش کنه . تحملش تا جلسه بعد آسون نیس .  هنوز دست و دلم به نوشتن اون دو تکلیف نرفته . 

آخه چی بنویسم ، بنویسم بعد ۱۵ سال هنوزم تو خونه پدری ، دارم از خواهرم و مادری که پیرتر و خسته تر شده مراقبت میکنم ، بنویسم بعد ۱۵ سال ساره درب و داغون شده اما هنوز نفس نکشیده و هنوز سر آروم رو بالش نذاشته ، خیلی دردناکه حتی تصورش  من اصلا نمیخوام ۱۵ سال بعد رو ببینم . 

یا برای اون تکلیف بنویسم از خونه رفتم و یه رویا ببافم ... آره باید یه رویا ببافم . 

اصلا کسی از فرداش خبر نداره . و من باید بشینم تکلیف رو بنویسم بدون اینکه خودم رو زجر بدم .  

زندگی اینطور نمیمونه ، یا یه چیزی ازش کم میشه یا بش اضافه میشه ، در هر حال سخت هست اما باید مدیریتش کرد . 

حالا من هر روز بیشتر از قبل دارم دنبال راه حل میگردم ، و سخخخختتتت پیدا میکنم .‌

یه چیزی بگم که شفاف سازی بشه ، این حال الان من ربطی به مشاوره م یا باز شدن پنجره جدید فکری تو زندگیم نداره . حال من از سرخوردگی نیس . از امید یا ناامیدی نیس . یه حالی شبیه سرماخوردگی  ، که انگار باید از یه تاریخی تا یه تاریخی مبتلا بشی . ربطی  به دوره ماهیانه هم نداره . چون بارها و بارها  تو عمرم تو هر روز و ماه و سال ، تجربه ش کردم .  بدی این حال اونجاست که درست  وقتی  تو نیاز به محبت و توجه بیشتر اطرافیان  داری ، تازه متوجه بی توجهی های اونا میشی ، که شاید بی منظور باشن و سهوی . ولی یه کم که حساب کتاب میکنی میبینی نه خیلی هم سهوی نبوده ، به نظرم یه رفتارهایی درعین اینکه عمدی نیستن اما سهوی هم نیستن ، نمیدونم چطور توصیف کنم ... انگار حواست به یکی باشه چون فکر میکنی بیشتر به توجه ت نیاز داره ، اما به اون یکی نه ... چون تعریفت از محبت و توجه،  یه تعریف نسبی و متغیر هست .‌ 

خدایا خواهش میکنم قبل از اینکه خیلی دیر بشه ، قبل از اینکه ساره خیلی پیر بشه ، دستش رو بگیر . خیلی حس تنهایی و بی پناهی و درماندگی  میکنه .