تلخ نوشت

بچه‌ها ممنونم از راهنمایی ها و دلسوزی هاتون . 

جواب دادن کامنت ها خیلی بم فشار روحی آورد . یه جوری اذیت شدم . انگار دیگه حتی نوشتن کلمات هم داره به زجرم اضافه میکنه . 

باور کنید هیچ بهانه ای و مانعی برای راه حل های شما نمیارم.  هرچی میگم عین واقعیته . 

همین دیروز من خونه بودم ، ولی قرار بود حدود ساعت ۶:۳۰ به من خبر بدن برم برای بررسی کتاب جدید تو مرکز قلم چی . به مامانم گفتم .

 اول گفت خب  تو  که کلاس نداری رفتی چه کار 

بعد گفت کلاس نصف شب چیه دیگه ... 

یعنی به زور خودمو نگه داشتم نترکم تو صورتش . البته لحنم جدی بود و ناراحت .. بش گفتم میگم من هرچی ساکت میشم شما بدتر میشید ،  مگه من هر روز ساعت ۵ نمیرم ۹ میام،  حالا ساعت اول کلاس نداشتم و گفتن ۶ به بعد قراره خبرم کنن که برم ، آیا باید از ۵ از خونه میزدم بیرون ،  ساعت ۶ نصف شبه؟  دیگه تحمل نیاوردم و گفتم همین هفته پیش یه پیشنهاد کاری عالی رو بخاطر شما و شرایط این خونه از دست دادم ، چون شما آدم هایی نیستید که یکی بتون تکیه کنه،  یه روز دیرتر بیام دم در می ایستید برام . زود بیام سوال جواب میکنید . دیر برم سوال جواب میکنید .

 گفت نه کی گفت رد کنی میرفتی .. گفتم الان میگی ولی فردا که تایم کارم یه خورده بی نظم بشه صداتون درمیاد . اینو بدونید که یه عمر همه فرصت های خوب زندگیم رو بخاطر شماها از دست دادم . 

واقعیتش اینه که دلم میخواست سر مامانم و همه داد بزنم و دق دل دربیارم ‌ . تا همین الان از دیشب به حدی ناراحتم که نگو . 

تازه آقا میگه خدا رو شکر که بیکار شده ... خوشحال میشه مثلا من اخراج بشم . 

مثل اونموقع  که تو قرنطینه  بودم بم گفتم انشاالله قرنطینه دائم بمونی 

آخرش هم خبرم نکردن که برم برای بررسی . 

من نمیدونم این خونه و آدماش چرا اینجورین . از آقا بنالم یا از مامانم که هیچ وقت سعی نکرد قوی و محکم پشت ما بایسته . تازه خودش گاهی نمک ریخت به زخم من . 

این روزا هم تمام وقت غر میزنه از حجم کار و خستگی و دردهاش. 

انگار کسی گفته بود اینقدر بچه بیاره که حالا تو پیری نتونه از پسشون بربیاد . خدا هم خواست یه ساره بدبختی بمونه تو خونه و خدمات بده . باید برن روزی هزار بار خدا رو شکر کنن ولی افسوس.  

یعنی جوری دلم پُر ... جوری قلبم شکسته ... جوری عصبانی ام از همه شون که خدا فقط میدونه . 

حس میکنم تحملم و اعصابم عین یه پوسته بادکنک شده ، کسی ناخن بکشه ، ترکیدم . 

حتی حوصله چت و حرف زدن با کسی رو ندارم . از  درد کشیدن و از درد گفتن ، دارم درد میکشم . 

بخدا دوستام میبینم که هر کدوم چطور داره تو زندگی مسیرهای خوب رو باز میکنه و پیش میره بعد من بدبختتتتت...