سکوت

خب نبودم و ننوشتم چون واقعا حسش نبوده و الانم اونقدر حسش نیس.  حتی وبلاگ دوستان خیلی کم سر زدم و فقط مطلب شون رو خوندم بدون کامنت خارج شدم هربار . 

از دیروز وارد یه فاز متفاوت سکوت شدم . 

میگن چرا با سرنوشتت میجنگی وقتی همینه که هست ... البته این حرف رو به شکل های مختلفی  این مدت شنیدم . از بعضیا  مثل داداش دومی متاهلم اصلاااا بم نچسبید چون حس کردم از مسئولیت های خودش رفع مسئولیت کرد شایدم من اشتباه حس کردم . یه مکالمه که به جای اینکه حالم خوب کنه بدتر حالم رو گرفت . 

از جر و بحث با خواهرم بخاطر برداشت های منفی و قضاوت هاش راجب کارام برای خودش و حتی مامانم . که اونم تا ته جگرم رو سوزوند . 

حالا موندم باید بجنگم ؟

باید بپذیرم؟ 

یا سکوت کنم ؟

میگن جنگیدن برای تغییر زندگی خیلی خوبه که !!!!!

حالا چرا برای من بد شده .

چون همیشه تو این جنگ پای نفر دیگه ای هست که به من وابسته ست و چون نمیتونم ازش خلاص بشم پس نباید بجنگم . 

بهتر بود بم بگن با شرایط مجبوری کنار بیای یا بپذیری ... خداییش اینم با اینکه توش کلی زور هست اما از اولی خیلی بهتره . 

اما خودم دو روزه که وارد یه مرحله جدیدی از سکوت شدم . یه جور تسلیم نه پذیرش.  

چون پذیرش با دل راضی هست اما تسلیم از ناچاریه.  

واقعا خودمم نمیدونم چی دارم میگم و چی خوبه برام . 

از زور رئیس م  که هنر کرد اون اضافه حقوق کذایی که فروردین  حرفش رو زدم و تا یه ۱۰ روز دیگه حقوق میگیرم ، بگم ؟  که بعد سه سال رو یک ساعت و رب هر جلسه که ۱۲۰۰۰ تومن بود ، به دفتردارمون  گفته ۱۶۰۰ اضافه میکنه و دفتردارمون  لطف کرده گفته آقای فلانی دیگه رُندش کنید کلا بشه ۱۴ هزار تومن ... و من چقددددر سوختم فقط خدا میدونه . 

اصلا انگار من نحسم .. زندگیم نحسه . 

تو هیچی آرامش ندارم و هیچی در حداقل خوبش هم نیس چه برسه به ایده آلش... 

باور کنید حس و حال تفصیل نویسی ندارم . 

دارم تمرین میکنم دیگه پیش کسی از غصه هام نگم مخصوصا  خواهر برادرام.  

اصلا گفتنش مگه چی رو عوض میکنه ... فقط در بهترین حالت شنونده  خیلی ناراحت میشه . چون هر راه حلی هم که بده یه مانع عییییین کوه سر راه من هست که نتونم انجامش بدم . 

عین کلاف سردرگم تو خودم پیچیدم ، سر موضوع و سر نخ رو پیدا نمیکنم ... اصلا کدوم موضوع  یا بهتر بگم کدوم معضل،  تو زندگی من قابل حل بوده ... 

بداخلاقی های آقا 

بیماری و پرستاری از خواهر برادرم  و حالا مادرم 

کارای زیادی و اضافی خونه 

و ظلم صاحب کارم 

و هزار تای دیگه که بشه گفت یا نشه 

کدومش؟

تا ببینم این فاز سکوت تا کجا جواب میده ... 

این مدت که هی تذکر دادم و هی تکلیف یادآوری  کردم ... تا حدی هنور داداشم داره رعایت میکنه و منم تا حدی از یه چیزایی میزنم ... 

همین خواهر مریضم گفت تو فقط داری غر میزنی و همه کارات با منت شده . و یادت نره مادرت برای بزرگ کردنت چقدر زحمت کشیده و این کبریت رو خاکستر در حال سوختن وجودم بود که گُر گرفتم . و اونقدر از حرفش دلم شکست که مگه من برای مامانم چه کم گذاشتم که از همون لحظه تو خودم خفه شدم و سکوت رو ترجیح دادم بر توجیه آدم های بی منطق . 

البته در جوابش گفتم تو از کجا از درون من خبر داری که منو قضاوت کردی و قضاوتت رو به خدا میسپارم.  

و تا دو سه روز هی رفتارام و کارام رو مرور میکردم که مگه من با مامان چطور رفتار کردم ... خیلی درد داشت حرفش . 

بچه ها نگرانم نباشید . سعی میکنم بیام سر بزنم . اما شاید تا مدتی زود زود پست نذارم . 

پ.ن

تو خونه اصلا طراحی نکردم یعنی نشد ... تو آموزشگاه  بی میل و خسته کار کردم که تکلیف این هفته رو بدم البته هنوزم تموم نشده . شاید این ترم تموم بشه دیگه ثبت نام نکنم . و خیلی ناراحتم که نمیتونم مثل بقیه مسیر پیشرفتم رو ادامه بدم .