دیروز مامانم و آقا رفتن دوز اول واکسن کرونا رو زدن و این یعنی شکرانه برای اینکه من یه سال و خورده ای رو با اذیت سر کردم ولی اونا مریض نشدن خدا رو شکر.  چون معلوم نبود چی میش و چی سر من میامد.  راستش دیگه توانی برای مریض داری های بیشتر ندارم . 

خدا رو شکر این خان هم طی شد و اول تیر میرن دوز دوم رو میزنن . خدا کنه عوارض هم نشون ندن  و  امیدوارم نوبت به همه برسه و زندگی برگرده رو دور عادی.  

دیروز پای گاز و ظرفشویی جوری کمرم گرفت که نتونستم دیگه خم بشم . و چون مامانم رفته بود واکسن بزنه مجبور شدم با همون حال غذا بپزم و کارای آشپزخونه رو کنم . اصلا کمرم خم نمیشد . مجبور بودم دستام تکیه بدم به بالای پاهام و بشینم و پا شم برای هرچیزی.  

با اینکه بخاطر امتحان بچه ها کلاسام یه جلسه در هفته شده ولی من هر روز میرم . میرم یا ترجمه میکنم یا تمرین طراحی یا با همکارم فقط حرف میزنیم چون تو خونه عملا استراحت نمیتونم کنم . 

حتی با همون درد کمر حاضر شدم دو طبقه آموزشگاه رو بالا و پایین بشم اما تو خونه هی بشین پاشو نکنم . حداقل اونجا صندلی هست و به کمرم فشار نمیاد . فکرم هم آزادتره.  

امروز نسبتا بهترم . اما برای اینکه فکر نکنن حالم کاملا خوب شده حتی پای طراحی ننشستم.  اماااا باید به خواهرم سرویس میدادم.  و خریدهای آشپزخونه رو میشستم و جمع میکردم . یعنی فقط طراحی نکردم وگرنه همه کارای هر روز انجام شد و لنگ نموند . 

بازم دیروز کلی به خودم نهیب زدم که ساره تا کی آخه . پاشو خودتو جمع کن . دو ماه از سال جدید رو از دست دادی نذار بقیه ش هم از دست بره . اما به خدایی خدا قسم که از لحظه ای که چشمم باز میشه تا لحظه ای که میخوام برم تو رختخواب، تو فشار کاری و استرس رفتارهای بقیه به سر میبرم . از گیرهای آقا تا بی ملاحظه گی های خواهرم . یعنی یه آجر درست میکنم آجر قبلی فرو میریزه .

هنوز خودمو برای یه صبونه تنهایی تو کافه قانع نکردم که برم . 

هر روز بش فکر میکنم ولی هنوز همت نکردم . 

میدونید قطره هام سر ساعت نمیزنم ، مثلا ۴ صبح قطره دارم ولی بیدار نمیشم چون خوابم خراب میشه بیخیالش شدم . ولی چطور برای بقیه وقت گذاشتم ... و حلال شون . حتی اون پدری که من در حقش دختری و پرستاری کردم ولی اون چی ...