نوشتنم نمیاد

منو ببخشید اگه نگران تون کردم . مخصوصا شما کتایون جان .

من خودمو مشغول روزمرگی ها کردم و دست و دلم به نوشتن نمیرفت. از صبح زود پا میشم و شروع به خرده ریزه کاری میکنم تااا شب که میخوابم.  تو این مدت هم موقت و چند روزه مریض بودم و تب میکردم و کمردرد هم اضافه شده بود و مجبور شدم مرتب کمپرس گرم کنم . هورمون ها هم بازی بدی راه انداختن و .... اینم قوز بالا قوز .

دلم نمیخواست بیام از دردها بنویسم . از بداخلاقی های آقا که با وجود اینکه میگه ناخوشه و حالا که رفته دکتر و آزمایش ، بش گفتن قندش بالاست . ...  اصلا دلم نمیخواد راجب حالش حرف بزنم . بسکه خون به جگرم کرده . میگه مریضم اما نیش زبونش و نگاهش رو هنوز غلاف نکرده . من فکر میکنم روز رفتن هم اول میگه ساره بیا اینجا ،  بعد یه تف میکنه تو صورت من و بعددددش میره پیش خداش . 

قسمت قشنگ این روزمرگی ها همون طراحیه.  وارد مرحله مو شدم و برام خیلی لذت بخشه. فرصتی جور میکنم و میشینم پای کار و غرق میشم . تنها کاری و حالی که منو از دور و برم غافل میکنه و گذر زمان رو احساس نمیکنم .

سر کار هم میرم تا آخر شهریور این ترم تموم میشه ولی بعدش رو نمیدونم ...

هنرجوی نقاشی دیگه ندارم ...

برای دو تا از بچه های فامیل که  9 ساله هستن و متاسفانه پدرشون توان پرداخت کلاس های زبان رو نداره  ، آموزش رایگان گذاشتم و قرار بعد تعطیلات شروع کنم و با دل راضی این کارو میکنم .

نمیدونم چرا سایز نوشتاری بزرگ شده . من دست نزدم به تنظیمات .

هوا فعلا خنک تر شده و اینم برام خوشحالی و حال خوب داره .

اگه هورمون ها تا اتمام تعطیلی اوکی نشدن باید برم دکتر و مجبورم یه روز رو مرخصی بگیرم .

دلمون میخواست بریم سفر ،  اما هیچ جوره شرایطش جور نبود. هم بخاطر کرونا و حاشیه هاش هم بخاطر آقا و مامان و هم بخاطر روزای عزاداری. 

شاید بازم دیرتر بنویسم . چون واقعا چیزی برای نوشتن ندارم یا بهتره بگم چیز قشنگی ندارم . و گفته بودم دیگه نمیخوام آه و ناله هام بنویسم شما که گناهی ندارید. منم باید یاد بگیرم ترک عادت کنم . خیلی برام سخته و گاهی چندین بار میام یادداشت جدید رو باز میکنم دو خط مینویسم و پشیمون میشم و پاکش میکنم .