سلام به همه کسانی که تو این مدت اینجا اومدن و من نبودم . نبودم و ننوشتم چون اونقدر ناراحتم که گفتن هر حرفی اینجا ممکن بود عین تف سربالا حال خودم رو خرابتر کنه .

منو ببخشید که این همه منتظرتون گذاشتم . مرسی از اون دوستی که هی تو پیام های شخصی اومد و سعی کرد حالمو عوض کنه و اصرار کرد بیام بنویسم.  چون میدونه که من چقدر به اینجا بودن وابستگی دارم .

به احتمال خیلی زیاد ، دیگه اینجا خیلی کمتر بیام . اون دسته از دوستانی که وبلاگ دارن خودم بشون سر میزنم .

من که حرف باارزشی برای نوشتن ندارم و روتین زندگی م برای همه تون آشکار . از غصه هام هم کمتر بنویسم بهتره . همه این دوری دلیلش یه شکست دوباره ست تو یه احساس. 

اونقدر حرف تو دلم جمع شده و اونقدر سوال و چرا و چرا و چرا که هر روز حالم رو بدتر از روز قبل کرد . اما هیچی نگم بهتره چون فایده نداره .

مرسی بازم یه دنیا ممنون از همه تون . منو شرمنده محبت تون کردید.