امشب میخوام یه کمی خودشیفته بشم ، اگرم از یه کمی رد کردم شما بم نخندید.  میخوام از خودم تعریف کنم . البته فقط اینجا و تازه بار اول که میخوام از خودم بگم و تعریف کنم .

من اعتماد به نفس بالایی نداشته و ندارم،  برای همین معمولا از خودم تعریف نکردم و نمیکنم .

من دختری هستم به انگشتای جادویی،  که وقتی سر حوصله باشم، با انگشتام جادو میکنم و از چند تا چیز که تو یخچال مونده و به نظر میاد که به درد نمیخوره،  میتونم یه شام خیلی خوشمزه بخرم که همه بگن وای این چی توشه و چطور درستش کردی . و تو خوردن از هم سبقت میگیرن.  و باورشون نمیشه که از همون چیزای ساده درست شده . من دختری ام که بارها و بارها و بارها از خیلی مردها این جمله رو شنیدم که هرکس همسر تو بشه ، حتما خوشبخت میشه  . و به نظر میاد که خیلی پشیمون هستن که منو ندیدن. 

من دختری ام که میتونم زندگی بسازم و ساز قشنگی بزنم که شادی روز به روز بیشتر بشه تو خونواده کوچیکم.  میتونم انگشت هام بچرخونم و تحول ایجاد کنم .

من با این دست ها ، هنر خلق کردم از همون دوران دبیرستان،  برای همسایه ها گلدوزی میکردم و کوبلن میزدم و پول میگرفتم . بدون اینکه کلاسی برم ، رنگ روغن رو شروع کردم و یکی دو تا تابلو تو همون زمان فروختم . تو خونه ریسک کردم و پای چرخ خیاطی نشستم و برای خودم یه دونه مانتو و چند تا بلوز و دامن دوختم . و هنوزم تا جایی که چرخ کمک کنه ، کارای کوچیک خیاطی م رو خودم انجام میدم . حتی مروارید بافی کردم . تو کارای هنری میتونم بگم فقط بافتنی رو کمتر از بقیه دوس دارم.  و جز کارای مدرسه ، کار دیگه ای نکردم .

وقتی قلم دستم میگیرم ، میتونم چنان واژه ها رو به رقص دربیارم که همه ذوق زده بشن ، و بگن از کی مینویسی! !!

و بدون هیچ کلاس آشپزی یا شیرینی پزی ، همت کردم و کلی وسیله خریدم و شروع کردم به شیرینی پزی ، طوری که یه مدت شدم دختر شیرینی فروش . یادتونه کوکی پختم و بردم بازار ، مغازه به مغازه ، ولی کسی ازم نخرید؟  شاید فروشی نداشتم اما شیرینی سر سفره عید ، شد هنر دست من . که خودم نگاه میکردم به سفره ، لذت میبردم و به خودم ای ول میگفتم .

من هزار راه رفتم و برگشتم ...

دنبال خوشبختی،  گشتم و گشتم. ..

بیخبر از اینکه خوشبختی درون منه ، اما من نتونستم خوب بزرگش کنم . و مثل طفل یتیم ، سرخورده شد و بعد تو وجودم تباه شد .

اگه نه که من ،

میتونم هر روز خورشید رو به پنجره اتاقم و شب ، ماه رو به پنجره اتاقم ، دعوت کنم . میتونم پرده حریر سفید رنگ رو کنار بزنم و نسیم خنک رو به جونم،  راه بدم .

اگه عشق بود من هم همه چیز رو عاشقانه ردیف میکردم.  اگه خونه کوچیک خودم بود ، توش زندگی رو به واقعیت میرسوندم. 

شاید بگید خب حالا چرا کاری نمیکنی تو که اینقدر فکر میکنی کار آسونیه.  چون من برای خودم نیستم و قلمرویی از خودم ندارم .

من مثل کرم ابریشمی شدم که هنوز نتونسته پروانه بشه . شایدم هیچ وقت نشد . اما تو پیله خودم ، تو همون تنگی و محدودیت ، تونستم خیلی از لذت های کوچیک رو بسازم و بچشم.  میدونم خیلی ها با همه امکانات،  بلد نبودن ، همین حداقل راه رو هم برن .

دیگه خیلی از خودم تعریف کردم .

شیرینی کوکی رو عکسش میذارم ببینید .