یه وقتایی حس میکنم خیلی حالم خوبه . خوشحالم که دارم زندگی رو پیش میبرم و متوقف نمیشم . همیشه وقتم پره .
با ذوق گوشی تنظیم میکنم که صبح برای رسیدن به باشگاه دیرم نشه . و بتونم به همه کارام قبل رفتن ، برسم . آمادگی جسمانی خیلی خوبه . امیدم به  اینه که این ماه از دکتر تغذیه جواب بهتری بگیرم . نظم کلاس خیلی خوبه . 8.15 شروع میکنیم و 9.15 تموم میشه . بعدش تا 11 و حتی 11.30 کلی وقت دارم برای کارای دیگه . مثلا این چند روز میرفتم فرهنگسرا و همون جا کتاب میخوندم . میتونم گاهی زودتر برم خونه . که دوس ندارم زود برم خونه ، چون عملا دیگه به کاری نمیرسم . و دوری از خونه بهم آرامش بیشتری میده . یا میتونم برم دنبال کارهای واجب مثل خرید یا هرچیز دیگه . مثلا خیاط . میتونم با خیال راحت و بدون عجله تا خونه قدم بزنم و از خنکی هوا کیف کنم . گاهی هم چند دقیقه ای روی نیمکتی بشینم . درصورتیکه وقتی یوگا میرفتم ، همه وقتم هدر میرفت . مربی اصلا منظم نبود و نیس . به هیچ کاری تو روز یوگا نمیرسیدم.  تازه کلی هم عصبی میشدم از بی نظمی کلاس و بعضی بچه‌ها. 
سه شنبه پیش اولین جلسه طراحی رو که گفته بودم میخوام برم پیش خواهر دوستم ، شروع کردم . بعد از باشگاه ، راحت میتونم برم طراحی . ولی دیرتر میرسم خونه . چون کلاسم تا 12 ست . بعد هم تا ماشین بگیرم و برگردم ، دیرتر میرسم . باورتون نمیشه 12.15 رسیدم خونه . دیدم آقا بالا سر مامانم ایستاده ، میگه امروز دیر کرده ، کجاست . که منو جلو روش دید . میبینید چقدر این مرد ..... چی بگم نمیدونم.  به خودم گفتم بیخیال . چیزی دیگه بین من و اون مرد نمونده.  تو وجودم و قلبم حتی ریشه ای از وجودش در خودم احساس نمیکنم  . هنوز تنفر شدیدی بین مون وجود داره . هنوز به همه چی گیر میده .
اون روز دخترخاله م اومده بود خونه مون.  قابل ذکر که دو سه کلاس بیشتر سواد نداره . اما از پدر و مادر من روشن فکرتره.  اصلا فرهنگ به سواد نیس بلکه به رشد اجتماعی آدمها بستگی داره . از روابط خودش با دختراش میگفت . و از گیرهای گاه گدار شوهرش به دخترها . میگفت من تو روش درمیام و نمیذارم دخترا مثل من بدبخت زندگی کنن . دخترا تا 12 شب سینما میرن . آرایش و اصلاح میکنن . البته دانشگاه هم رفتن.  سر دلم باش کمی باز شد . روم نمیشد خودم رو جلوش کوچیک کنم . هرچند که کیه که اخلاق آقا رو نشناسه.  به مامانم گفت این که بچه نیس ، 30 سال رو رد کرده . اصلا لازم نیست برای کارهاش از شما اجازه بگیره . به مامانم گفت ، خاله تو باید تو روی شوهرخاله دربیای و کم نیاری . به من گفت اصلا به هر ازدواجی تن نده . هرجا هم ازت خسته شدن ، پول غذات نقدی بشون بده ، دهنشون ببند اما ازدواج اجباری نکن . مامانم حرفی نداشت . متاسفانه مشکل اینجاست که قدرت آقا ، بزرگترین قدرت دنیاست که هیچ کس حریفش نمیشه . ظالم و ستمگر . بی رحم .
از ذکر و نماز و فاتحه خونی هم برای آزار ما نهایت استفاده رو میکنه.  اصلا نمونه نداره .
صدای تلویزیون تا آخر بالاست.  اصلا به خواب ما اهمیت نمیده . برا خودش زندگی میکنه و همه رو له میکنه و رد میشه .
حس میکنم گاهی یه جوری از درون میمیرم که هیچی منو خوشحال نمیکنه و هیچ آهنگی منو به رقص نمیندازه. 
جلد دوم کتاب مارشال رو تموم کردم . کتاب خیلی قشنگی بود . این که 28 سال به پای عشقت،  هرجور خواری و ذلت به جون بخری ، کار هرکسی نیس . این که منتظر بمونی ، یه روزی برگرده و زندگی رو از پیری ، شروع کنی و جوونی هات رو تکرار کنی ، کار هرکسی نیس . از خودم میپرسم چقدر بابت خواسته هام ، حاضرم صبوری کنم . چقدر برام ارزش دارن ؟ که یه روزی که از هر لحاظ شرایطش رو داشته باشم ، برم دنبال شون و یکی یکی همه رو به واقعیت و خاطره تبدیل کنم . خوندن این کتاب ، باعث شد به این فکر بیافتم که میشه در آینده،  به یه چیزایی برسم .
دیروز خواهرم و شوهرش و نوه شون اومده بودن خونه مون ، دختر بچه بامزه ، برای اولین بار با من ارتباط برقرار کرد و گفت عمه منو میبری پارک ؟
اولش براش بهونه آوردم چون جرات نداشتم دربیام . بعد گفتم حالا یه بار این بچه از من چیزی خواسته ، بدون اینکه چیزی بگم پوشیدم و بردمش پارک نزدیک خونه . گذاشتم هرچقدر خواست بازی کرد و سعی کردم چیزای خوبی یادش بدم ، آخه خیلی شیطون و حرف گوش نکن هست . اونم قول داد . از باباش خواستم هفته ای یه بار برا دخترش و پارک بردنش وقت بذاره . تو پارک هوس کردم کاش میشد یه زیرانداز پهن کنم و فقط کنار یه نفر نه بیشتر ، بشینم و همون جا یه شامی که آماده کردم رو بخوریم . بدون دغدغه و نگرانی ، هوا رو تو ریه هام میکشیدم .  بعد به خودم گفتم شاید مثل ناهید کتاب باغ مارشال که بعد از 28 سال به وصال رسید ، تو هم یه روزی برسه که یکی یکی به آرزوهات برسی . 
 یه مرد به نام پدر همه چیز زندگی رو از من گرفته ، همممممه چیز .     
هیچ چیز از زیر ذره بین و چرتکه ش ، بدون حساب کتاب ، رد نشده و نمیشه . خیلی به من بدهکار.  خیلی ازش پرم . خیلی ازش ....
گفته بودم هوای پاییز ، حالم رو خراب میکنه . این خرابی برام عین ترمیم و بازسازی.  عین یه خونه تکونی.  انگار خاکستر وجودم رو فوت میکنن و توش شعله های جوونی و آرزو و امید ، گر میگیره و منو در خودش میسوزونه. 
یه مدتیه سردردهام خیلی زیاد و شدید شدن.  تحملم رو از دست میدم . اما راهی نیس .

میخوام تا جایی که میشه از تایم بعد باشگاه نهایت استفاده رو کنم . برای مطالعه و طراحی . شاید این تغییر برنامه،  فرصت خوبی باشه برای مطالعه بیشتر .
فردا جمعه ست و طبق معمول کلی کار دارم . از جمعه ها ، بخاطر این روتین کاری سنگین ، خیلی بدم میاد .