خواب از چشم ترم نمی چکد

آبان ماه که شرایط روحی م به حد افتضاح خودش رسیده بود ، دو نفر خیلی سعی کردن به من کمک کنن.  خودشون رو به در و دیوار کوبیدن تا حال دل من کمی بهتر بشه . چه اون که میومد و تکلیف بم میداد و پیگیر میشد که انجامش بدم و چه اون که بی خبر مشاوره هماهنگ میکرد و هزینه میداد و میگفت تو فقط زنگ بزن به مشاور .
این آدمها کمن روی زمین ، حیف که خاری بره تو پاشون،  غمی به دل شون و اشکی به چشم شون .
اینا همیشه باید بخندن چون فقط حامل خوبی هستن .
این آدم ها عین دریا زیبا و عین اقیانوس دل گنده و عین پروانه سبک و عین ققنوس افسانه ای هستن . یه افسانه که تو قالب حقیقت میاد و میشینه تو دل یکی مثل من یا یکی مثل تو .
من نه دریا بودم براشون و نه اقیانوس،
نه پروانه و نه ققنوس
من فقط یه خاطره م به سبکی پر
یه یادم به کمرنگی نور
شایدم سنگین تر از یه خیال
و پر رنگ تر از یه محال
تو وجود وسیع شون جا بگیرم و بشم موندگار. 

الان ساعت 23. 20 دقیقه ست و من بی خواب و بی نت . مینویسم از فکری که رفت و غرق شد تو این دوستی ها و فردا ثبت میکنم تو وبلاگ رسیدن .
وبلاگی که از روز اول به دنبال رسیدن بود . شاید نرسیدم به آنچه برای خودم مفهوم خوشبختی میداد . شاید نرسیدم به تمام چارچوب های تعیین شده روزگار ، اما رسیدم به دوستی های ارزشمند ، رسیدم به جایی که بفهمم خوشبختی تعریف دیگه ای هم داره . رسیدم به حالی که شکر میگم براش و طمع ندارم به فرداش. 
از خدا میخوام ،  اگه قابل باشم ، از خدا میخوام به سکوت این شب و تاریکی آسمونش و وعده فرداش فقط خوشبختی و سعادت نصیب دوستان خوبم بکنه .  

خواب از چشم ترم نمی چکد .
شاعر شدم رفت !!!!