در عجبم از خودم

امروز بعد از تقریبا سه هفته رفتم کلاس طراحی. 

در عجبم حتی این کلاس ، امروز نتونست حالم رو خوب کنه .

با عجب از حال بد خودم اشک ریزون پیاده برگشتم تا خونه .

یعنیییی اونقددددر حال من بد که نقاشی هم خوبش نکرد ... منی که بعد این کلاس بمب انرژی میشدم.  منی که عاشق شنبه ها بودم ، حالا شنبه و جمعه یه جور شده برام .

خیلی نگرانم . درونم چی فروریخته که اینجوری نابود شدم .

و دیگه دنبال چی بگردم که حالم رو خوب کنه . چی برا من بهتر از نقاشی ... حالا اونم جواب نمیده .

حتی سرکلاس نتونستم بخندم و عادی رفتار کنم . هرکس ببینتم میفهمه که خیلی ناراحتم و غصه دارم . از قیافه خودم و حال نزارم خسته شدم.  حس میکنم با این حالم و محدود شدن ارتباطم،  خودم عاملی میشم برای پس زده شدن . و درنتیجه تنهاتر از قبل شدن .

دیشب درست نخوابیدم از گرما . صبح زود هم بخاطر بهم ریختن شکم خواهرم ، بلند شدم و کارش کردم و هرچی رو کثیف کرده بود همون اول صبح ، صبونه نخورده شستم و انداختم رو بند .

خواهش میکنم کسی نگه برو . چون نمیتونم . چون نمیشه خواهرم ول کنم برم . چون از پس مسئولیت و هزینه زندگی مستقل با به کول کشیدن خواهر یا برادرم رو ندارم . چون توان ندارم دیگه بیشتر از این کسی رو کول کنم . اگه ببرمش باید فکر هزینه جا و وسایل و اجاره و خورد و خوراک و هزار چیز دیگر باشم . آرامشی در کار نخواهد بود . اونوقت هم باید بشم یه ربات با کارای سنگین و تمام روز بدو بدو کنم که نشون بدم از پس زندگی برمیام. 

ولی زندگی حسابی از پس من براومده. 

حسابی کوبیده تو گوشم .

حسابی له م کرده .

حتی صدام رو خفه کرده .

باید قبول کنم همین هست که هست . راه فرار نیس . اما خیلی سخت با این روحیه داغون ادامه بدم .

دیگه جون جنگیدن ندارم.

حس میکنم یه چیزی درونم خاموش شده ، هرچی هندل میزنم روشن نمیشه .

امروز مچ دست چپم هم علاوه بر اون دستم ، درد گرفته.