دختر بابایی

خیلی ها میگن دختر بابایی هستن . خوش به حالشون که چه حس خوبی رو تجربه میکنن . من که برای بابام هیچوقت عزیز نبودم نه فقط من . بلکه خواهر و برادرهام .

اینقدر دلم پره و ازش شاکی هستم که خدا میدونه . دارم با خودم کلنجار میرم که بنویسم که آروم بشم بعدش حذفش کنم . اما هنوزم ...

بنویسم یه جورایی حس میکنم شاید بی احترام و بی آبرو بشم . و اگه اینجا ننویسم پس کجا بنویسم . گوش شنوایی برای این حرفام پیدا نمی کنم.

به همه چی گیر میده . دیروز بهم سرکوفت میزد که تو قدت کوتاهه دیگه کفش پاشنه بلند به دردت چیت میخوره . همیشه به کیف و کفش و مانتوهام که با پول خودم خریدم گیر میده . از دستش کفش هام رو زیر یه ملافه قایم کردم و هر کدوم رو میخوام بپوشم دزدکی درمیارم . آخرشم آمار همه چی را میگیره و سرکوفت میزنه . اینقدر ظهر ها صدای تلویزیون ، نمازش بلنده که نمیذاره کسی بخوابه . عمدا با صدای بلند شعر من دراوردی میخونه . ظرفها رو به هم میکوبه که کسی خواب نره . به نشستنم تو خونه به بیرون رفتم گیر میده .

دیروز تو آموزشگاه جلسه داشتیم . جلسه ساعت 4.30 شروع شد تا 6 تمام شد . برای اینکه نرم خونه خواستم تو دفتر بمونم . دو تا از همکارام میخواستن برن بازار دور بزنن گفتن بیا بامون . منم تو رودرواسی افتادم نشد بگم نه و اجازه ندارم . زنگ زدم خونه با خواهرم هماهنگ کردم . گفت برو . اما بخدا نمیدونید چه استرسی داشتم که حالا یه دفعه از یه سوراخی منو نبینه . تمام راه رو میرفتم نگران بودم و نگاه به ساعت میکردم که به تایم برگشت هر روزم از کار به خونه برم . به همکارام هم گفتم که من فقط تا 7.30 میتونم باتون باشم . اینقدر ضایع شدم . آب شدم اصلا هم بهم خوش نگذشت . همه پدرها یه جور دیگن . و همه دخترها راحت و آزادن . نه اون که شوهر داره اسیره و نه اون که مجرده . اما من شدم اسیر بدبختی ها م . پدر هم دست از سرم بر نمیداره . اینقدر راحت و بیخیال و بی دغدغه دم هر مغازه می ایستادن که نگو . اونوقت من تو دلم رخت میشستند .از یه ور نگران تایم برگشتم بودم . از یه ور پیش همکارام ضایع بودم . دیگه سر 7.30 معذرت خواهی کردم و برگشتم خونه . اما خیلی خیلی ناراحت بودم از حال بد زندگیم که انگار هیچوقت خوب نمیشه.