.امروز تو رختخواب بودم که یاد روزای دانشگاه افتادم . همون روزا که هنوز پر از شوق زندگی بودم . پر از انرژی . و به خیال خودم پر از عشق . یه عشق یا شاید یه توهم عشق ، که همونم یه طرفه بود . یاد همه اون مراقبت ها و توجه هایی که بم کرد . یاد اون روزایی که با هم میرفتیم و می اومدیم، هیچ کس هم شاکی نمیشد حتی آقا . اون روزا که تو تاکسی و اتوبوس کنارش مینشستم.  اون خشک و بی روح و یخ بود.  من یه تنور آتیش،  تر و تازه . گرمای وجودم نتونست ، یخ وجودش رو آب کنه . خیلی یخ تر و خشک تر از این حرف ها بود .
ولی من حالا حتی از یادآوری اون لحظات،  حس خوبی بم دست میده . و دلم میخواد برگردم به همون تاکسی که جفت هم تنگ هم مینشستیم . ولی هیچ جرقه ای و هیچ فرکانسی بین مون رد و بدل نمیشد .

حالا اون زیر سقف زندگی خصوصی خودش با خانواده کوچیکش، روزها رو پاس میکنه.  حالا یخ وجودش تبدیل شده به یه آتشفشان،  که میتونه منو با وجود اون همه گرما ، بسوزونه و خاکستر کنه .
اما ورق برگشته و حالا من یخ شدم . وجودم رو یخبندان سنگینی گرفته ، مثل یخبندان مرگ . مثل سردی تن مرده . دیگه تو وجودم ریشه ای جوونه نمیزنه.  خشک و بی حاصل شدم . دیگه خاک وجودم مرده و حاصلخیز نیس ، بارور نیست.  دیگه دختر سال 83 نیستم . خیییلی عوض شدم . سفت تر و محکم تر شدم . دیگه مثل اون موقع ها نفوذپذیر و منعطف نیستم . روز به روز این زندگی برای من همراه با تغییر بوده . تغییری که هربار کلی براش تاوان پس دادم .

من نه منم که بودم . من یه آدم جدیدم با باورهای جدید . وجودم هرکسی رو به خودش راه نمیده . چهارقفل شده و مهر و موم .
شاید هیچ وقت کسی پیدا نشه که بتونه این قفل رو بشکنه .