اگه به هرکسی غیر از مینا بدهکار بودم ، هیچ وقت پارچه نمیخریدم.  نه اینکه بیخیال بدهی مینا باشم نه . بلکه چون خیالم راحت بود که باش طی کردم تو حقوق بعدی بش میدم . پولی که تو دستم میاد از کلاس خصوصی یا ترجمه ، هر بار فقط در حد 50 تومن تا نهایتا  100 تومن هست . یعنی عملا ازش نمیتونم بدهی بدم و جوری دستم خالی میشه که همونم ریز ریز که جمع میکنم ، ریز ریز هم خرج میشه . اگه هربار که یه پولی میاد دستم ، براش یه خرج روزانه پیش نیاد ، شاید بتونم بدهی م رو زودتر بدم . ولی همیشه یه چیزی لازم شده ، البته که پارچه نیاز نبود ، اما به خودم یعنی یه حال خوب  دادم .