توی دنیای پر مشغله و پر غبار ذهنم گم شدم و دنبال یه روزنه نور و امید برای رسیدن به آرامشی هستم که یه عمر براش تلاش میکنم .

یه حرفایی هست که هیچ وقت گفته نمیشن و هیچ وقت نوشته نمیشن. 

امروز گفتم صبح خونه م بشینم پای نقاشی.  اما باید آشپزی کنم چون قراره برن مهمانی. 

چقدر آدم ها از هم فاصله گرفتن یکیش خود من .

حس تنهایی زیادی میکنم .

چقدر بده آدم دلش نخواد زندگی کنه اما مجبوره که باشه. 

سعی میکنم بین آشپزی حداقل یه آناتومی بکشم . البته باید جارو هم بکنم .

چقدر آقا همه رو مسخره میکنه . از هیچ کس نمیگذره. 

چرا به خودش و عیب هاش رجوع نمیکنه . چرا اینقدر صبح تا شب بدگویی و غیبت میکنه . صبح تا شب تکه  و تشر بار میکنه .

چرا کسی دیگه شفا پیدا نمیکنه . چرا کسی دیگه هدایت نمیشه .

زندگی م احتیاج به یه تغییر بزرگ داره . حتی گاهی میگم اگه با مرگ هم همراه باشه شاید تغییر مثبتی ایجاد بشه . شاید در اون اتفاق بد اتفاق خوبی هم بیفته .