از همه حال من

میخوام از همه چی بگم . ربط دار و بی ربط ...

حالم همچنان قر و قاطیه . اصلا گم شدم تو افکارم و نمی تونم خودمو جمع کنم . امروز رو خواستم یه جور دیگه شروع کنم اما انگار تو باتلاق موندم و دلم میخوات یکی بیات منو بکشه بیرون خودم تنها نمیتونم .

هر طرف میگردم حس میکنم با یکی مشکل دارم . تو خونه با خواهرم .

از محل کارمم بگم که نظر شما رو بدونم . من تو محیط کارهمیشه سعی کردم با همکارا و مخصوصا پرسنل دفتری صمیمی باشم و حتی از مسایل خانوادگی م هم بارها و بارها باشون حرف زدم . یعنی بعد از ده سال همکاری ، یه جورایی روشون حساب باز کردم اما خودشون چی ...

من متاسفانه همیشه حداقل نیم ساعت زودتر از شروع کلاسم تو دفتر هستم و با هم حرف میزنیم . و منم شاید یه چیزایی بشنوم و بفهمم که اونا دوس نداشته باشن من بفهمم . من بخاطر گیرای پدرم مجبورم که زودتر دربیام برم کار .

اون دوستی که چند پست قبل تر گفتم رفتم پیشش برای تمرین کتاب ازدواج یادتونه ... یه جورایی با اون از همه صمیمی ترم و واقعا هم دوسش دارم خودش هم همینطور بوده اما نه اندازه من . از مهر رفت مدرسه و. دیگه آموزشگاه نیومد . ولی من همیشه اول بودم که اس بدم و سراغش بگیرم . پنجشنبه تو دفتر نشسته بودم که یکی از همکارا با یه شاخه گل اومد . با خنده ازش پرسیدم جریان شاخه گل چیه ؟ گفت امروز تولد فلانیه . یعنی همون دوست شفیق من . و بعد معلوم شد که کلا شش نفری از این جریان خبر دارن ولی کسی چیزی به من نگفته . با خونسردی گفتم چرا به من چیزی نگفتین که منم براش کادو بگیرم . گفتن خودش به ما گفته قراره بیات آموزشگاه و ما درجریان نبودیم به کی گفته به کی نگفته . البته اینا هم حق داشتن ، تقصیری ندارن . اینا که نمیشد جای اون کس دیگه ای رو دعوت کنن . منم دیگه چیزی نگفتم اما خیلی ناراحت شدم . بعد اتمام کلاس هم بی حرف رفتم خونه .

همون همکار شفیق اومد دم در که کتاب ازدواج رو بهم پس بده . منم احوالپرسی کردم و خندیدم . گفتم ببینم چیزی میگه . هیچ نگفت بعد گفت یه چاقو برام بیار و بعد رفتی آموزشگاه خودت ببرش . منم بهش گفتم چه خبره ؟ تولدته ؟کیک گرفتی که بری کیک ببری؟

فکرش کنید یاد دعوت کردن من نبود اما یادش بود بیات از من چاقو بگیره . بهش گفتم چیه انگار من خیلی غریبه بودم که خبرم نکردی . انگار من زیادی خودمو دوست شما دونستم . انگار زیادی خودمو به شما چسبوندم . گفت وای ببخش من میدونستم تو همیشه زود میری خونه و نمیتونی بمونی برای همین هم بهت چیزی نگفتم . منم بش گفتم خب تو میگفتی و تصمیم گرفتن رو میذاشتی به عهده خودم بهتر از این بود که از دیگران بفهمم . گفت بله تو حق داری . عذرخواهی کرد و چاقو رو برد و رفت که با بقیه جشنش رو بگیره .

هفته های قبل هم پچ پچ پیکنیک رفتن شون و البته کنسلیش رو هم شنیده بودم و خیلی ناراحت شدم که چرا منو از خودشون ندونستنن . شاید هر کس این مطلب رو بخونه میگه خب تو حتما ایرادی داری که بهت نگفتن . اما واقعا باید بگم من اگه هر ایرادی دارم اما تو دوستی هیچوقت کم نذاشتم و همیشه وفادار بودم . فقط خودمو با این حرف آروم کردم که خب چون اونا میدونن تو بخاطر بابات و مشکلاتت نمیتونی همراهی شون کنی .. اونا هم نخواستن تو بدونی که ناراحت نشی . اما من از جاهای دیگه فهمیدم و بیشتر ناراحت شدم و اونا باید به من فرصت انتخاب رو میدادن نباید جای من تصمیم میگرفتن . اینم از دوست و همکار .

تو خونه اعصابم خیلی خورده . دلم خرید میخوات اما بخاطر وضعیت مالی امسالم امکان خرید ندارم . همیشه و یه عمر به دلم موند که یه پدر ، یه همسر یه حامی منو ببره بازار و بگه هر چی دوس داری بخر و تو فکر هیچی نباش . همیشه هرچی خریدم با کلی حساب کتاب پول تو جیبی م همراه بوده و لذت خرید رو حس نکردم .

آرزوی یه اتاق شخصی به دلم مونده که برم توش راحت بشینم و به خودم فکر کنم و زار بزنم .

خودم رو بخاطر خواهرم ملامت میکنم که من چطور بودم که اون به این نتایج رسیده و چرا نتونستم باهاش عاشقانه تر و مهربانتر رفتار کنم . چرا نتونستم کنار یه پرستار خوب بودن خواهر خوبی هم باشم . خواهری که از همه وجودش مایه بذاره .

از حرفای گیس گلابتون که میگه بنویسید که سال قبل چه کردید و چه نکردید . من که به عقب بر میگردم می بینم هیچ تغییر مثبت و هیچ پیشرفتی نداشتم . فقط تونستم یه میلیون تومن پس انداز کنم و دیگه هیچ . هی روز رو شب کردم و شب رو روز . هی پشت هم آرزو کردم و نشد . هی پشت هم حسرت خوردم و درجا زدم .

هیچ کار مفیدی نکردم و هنوزم آرزوهام و حسرتهام رو با خودم میکشم به سال بعد و شاید هم سالهای بعد .

دلم تا حد زیادی مرگ میخوات . دلم میخوات یه مرضی بگیرم که درمان نداشته باشه . اینجوری همه منو میبخشن و بیشتر دوستم میدارن و بیشتر قدرم رو میدونن . منم دیگه میافتم به حلالیت گرفتن و مسیر گناه کردنم بسته میشه . و شاید خدا منو ببخشه .

وای که هر چی بگم آب در هاون کوبیدن . دلم میخوات یه هجده چرخ از روم رد بشه و له م کنه . یا از اول متولد بشم و بشم یه آدم دیگه . همه این حرفا به هواست .

دارم به خودم میگم پاشو ، بخند ، سپاسگذاری کن ، امید ببند . اما این حرفای روانشناسی هم کمک نمی کنن . البته راهی ندارم باید پوست بندازم و درست بشم . چاره ای ندارم .