قطره

دیشب به مامانم گفتم که من دوس داشتم برم عروسی ، که من منتظر بودم روز بعد عروسی برگردید. 

باورم نمیشد که اینقدر جوابش سرد و خشک بود . انگار واقعا به این فکر نکرده بود که منم آدمم.  منم دل دارم .

خیلی خونسرد خندید و گفت من میدونستم تو نمیری . بعد کی پیش بچه ها میموند.  اگه من نمیرفتم تو با آقات میرفتی ؟؟؟

منم سعی کردم با احترام حرفم رو بزنم . نخواستم بی ادب باشم . گفتم من اگه به هر دلیلی هم نمیشد که برم اما فقط توقع داشتم شما به روی خودتون بیارید که منم هستم ، یه تعارف الکی میزدید که تو هم بیا . یا نمیخوای بیای ؟ یا دوس داری بیای ؟

فقط یه جمله میگفتید من بفهمم منو میفهمید. 

من که زود تعارف رو نمیگرفتم زودتر شما سوار بشم برم .

و گفتم چرا بیشتر موندید.  گفت آقات گفت بمونیم بریم باغ و بگردیم.  گفت انگار اگه فاتحه پیش نمیومد،  هنوز میخواست بمونه . بش گفتم خیلی جالبه . به اسم عروسی میرید و بعد گردش و تفریح و گور بابای من که از کل زندگی محرومم.  وقتی آقا هست ، از گیر اون جایی نمیرم ، وقتی هم نیس بخاطر تنهایی و کارای بچه‌ها.  گفتم گاهی به منم فکر کنید . به منم حق بدید .

با غر یا با لحن آروم حرفام رو زدم . و به روشون آوردم که چقدر دارن منو له میکنن . گفتم شما وقتی من و بچه‌ها میریم سفر استراحت میکنید ، وقتی خودتون میرید سفر بازم فرصت استراحت دارید . امااااااا من بدبخت . چه تو خونه باشون بمونم ، چه سفر برم ، اونا همراهم هستن . یعنی در دو حالت فقط مشغول کار و مراقبت از اونام.  نه استراحت کامل دارم و نه تفریح کامل . هیچ جا تنها نیستم برای خودم . هر جا میرم نگرانی ها و مسئولیت هام همرامه. 

این حرفا رو نتونستم آروم بزنم . غر زدم و گریه کردم .

آخه واقعا تا کی .

نمیتونم خدایی نکرده زبونم لال آرزوی مرگ این بیچاره ها رو بکنم . که مثلا شرایطی ایجاد بشه که نفس بکشم . اما چرا راه حل دیگه ای نیس . چرا خدا کاری نمیکنه .

اون بیچاره ها که دست خودشون نیس . همه تقصیر از پدر و مادر ماست .

نمیدونم چی بگم واقعا موندم .

امروز کلاس نقاشی خیلی خوب بود . کارام عالی شدن.  بعدا عکس لب رو براتون میذارم. 

وسایلی که سفارش دادم رسیدن . خیلی خوشم اومد ازشون.  امیدوارم حداقل فرصت و شرایط استفاده و لذت از خرید این وسایل رو تو کارای آینده داشته باشم .

خیلی بد که دلم بخواد یاد بگیرم کمی خودخواه تر از قبل باشم . چطور میتونم بعد از 36 سال ، تغییر رفتار بدم . بعید میدونم بتونم .

امروز صبح هوا نسبت به مدت گذشته،  خیلی خوب بود.  نمیدونید چقدر دلم میخواست برم.  برم یه جا که تنهایی رو تجربه کنم . از همه دور باشم . برم یه سفر که تاریخ برگشتش مشخص نباشه و به هیچ کس جواب ندم . برم جایی که حتی ارتباط تلفنی نداشته باشم .

برم زندگی رو نفس بکشم . رود رو تو تنم جاری کنم و تو وجود اقیانوس ها ، خودم رو رها کنم .

اونقدر برم که فقط سرابی پشتم بمونه .

اونقدر دور بشم که مثل یه پرنده سبک بال ، بین ابرها گم بشم .

اونقدر برم و برم تا محو بشم . بین مه و بین خورشید .

یا یه قطره بشم که بره به آسمون یا یه قطره که فرو بره تو زمین .