زندگی شبیه یه فنجون چای

زندگی مثل یه فنجون چای میمونه که هرکس طبق سلیقه ش ، طعم اونو تغییر میده . یکی تلخ دوس داره و همونجوری میخورتش، یکی شیرین دوس داره و شیرینش میکنه . حالا حتی نوع شیرینی ش از فردی تا فرد دیگه فرق میکنه . یکی با شکر ، یکی با قند ، یکی با نبات ، یکی با عسل و یکی هم با خرما ...

شایدم چیزای دیگه ای برای شیرین کردنش استفاده کنن.

مقدار شیرین کردن اون هم یه انتخاب که توسط فرد انجام میشه .

تا اینجا که گفتم ما تو تغییر طعم چای زندگی مون تا حدی اختیار داریم .

ولی گاهی طعم چای همونه که هست . بااااید همونطور که هست بدیش بالا .

شاید به علت بیماری دیابت نتونی قند و شکر بزنی .

شاید به دلیلی نبات و خرما هم نباشه که چای ت شیرین کنی . پس چه کار میکنی . چشمات رو میبندی و بازم میدیش بالا . دیگه به خوب و بد و لذت طعمش فکر نمیکنی .

تو اونو قورت میدی چون باید قورتش بدی . اونو قورت میدی چون چاره دیگه ای نداری .

ولی وای اگه اصلا دلت نخواد چای بخوری . خب شاید نخوری . شاید وقتی زندگی ت رو نخوای ترجیح بدی که نباشی و مثلا خودکشی کنی .

اما به نظر من هنوزم زندگی یه فنجون چای تلخه که تو باید شیرین و قابل خوردنش کنی . باید شکرش رو هم بزنی و با چشمان بسته و حس خوب اونو قورتش بدی .

نمیشه فنجون رو شکست و چای رو نخورد .

امیدوارم چای زندگی تون همیشه شیرین و به کام باشه .

فنجون تون هم پر از گرما و بخار عشق .