دوستانه های من

دیشب اون همکلاسی نقاشی زنگ زد و بابت رفتارش عذرخواهی کرد و هر دومون کلی سبک شدیم .

خوب یا بد من آدمی هستم که ترجیح میدم با دشمنم هم تو بهترین نوع ارتباط باشم . نه تو سکوت سنگین و قهر .

من خودم میگم شاید این یه جور عدم اعتماد به نفس باشه یا وابستگی روحی و عاطفی به دیگران . شاید یه جور ضعف باشه .

نمیدونم ولی اگه نتونم جور دیگه ای باشم حتما باید سعی کنم از مقدارش کم کنم .

رفتم پیش دوستم و کلیییییی حرف زدیم.  با هم یه صبونه خوشمزه دو نفره خوردیم.  برا خودش و خواهراش کادو بردم . چقدر خوشحال شد و گفت چرا زحمت کشیدی.  خدایی خواهراش و مادرش منو خیلی دوس دارن منم خیلی دوسشون دارم . بارها و بارها گفته اگه کار نقاشی داشتی بیا خونه ما و اصلا تعارف نکن . البته من هنوز نرفتم که برای نقاشی باشه .

چقدر داشتن یه دوست توی شهر نعمت بزرگیه.  خدا را شکر میکنم که دوستای خوبی دارم و شکر که دوستان خوب زیادی دارم .

یه تکه از پست تیلو نگرانی اون راجب من بود . نمیدونم چطور تشکر کنم .

خدا به همه تون سلامتی و دل شاد بده الهی .