نقطه درجا

دیروز دوستم زنگ زد که یه نفر یه دفتر شاتل رایتل راه انداخته نیرو میخواد بیا تو برو . صبح از 9 تا 12 و عصر از 5 تا 9 شب . حقوق هم حداقل 600 و امکان افزایش حقوق و دادن بیمه هم داره .

پولش خوب بود ولی هرچی فکر کردم نتونستم تصمیم بگیرم . اگه میرفتم باید تمام روز و وقتم رد به کار سر میکردم و همه علایق و سرگرمی ها و یوگام میذاشتم کنار . تازه ممکن بود خیلیا بخاطر کار تو مغازه ای که تو بازار هست ملامتم کنند . و همین حالا هم بم گفتن گول پولش رو نخور معلوم نیست تا کی تو رو بخواد . و اینکه پرستیژ کاری الانت خیلی بهتر از منشی بودنه.  حق میدم به یه سری از افکار اطرافیانم.  اما ناراحتم از اینکه همیشه در ارتباط با دیگران و با توجه به نظر اونا تصمیم خودم رو جور میکنم . یعنی برای رفتن و نرفتن خودم رو با شرایط دیگران سازگار میکنم .

دوستم گفت تا کی میخوای فرصت های خوب زندگیت از دست بدی . گفتم تا دم مرگ ...

اگرم میخواستم برم باید به زور آموزشگاه رو قانع میکردم که جام نیرو بیارن و معلوم نبود که خودم هم بتونم و دلم بخواد باشون کار کنم و شرایطش واقعا از داخل هم مناسب من باشه یا نه . ترسیدم نقد رو ول کنم به امید نسیه و بعد از اینجا رونده و از اونجا مونده بشم . خلاصه بش گفتم نمیام .

خیلی ناراحت شدم که چرا هیچ جوره نوع زندگی من تغییر نمیکنه . نه ازدواج خوب و نه شغل و درآمد خوب . همیشه باید با نگرانی از فردا زندگی کنم و همیشه دغدغه های مالی داشته باشم .

امروز صبح بلند شدم و بیزار بودم از انجام همه اون کارای تکراری   . دست و کتف و گردنم عصبی درد میکرد . و حوصله هیچ کس رو نداشتم . اما به زور بلند شدم کارام کردم . به زور باشگاه رفتم . به زور کار خونه کردم و به زور آموزشگاه رفتم . دلم میخواست کرکره زندگی رو برای همیشه بالا بکشم . دلم پر از آرزوهای کوچک و بزرگه . شاید این جمله تو این وبلاگ بارها تکرار شده باشه . اما واقعیت تلخی ست که تغییر نکرده .

دلم یه سفر تنهایی میخواد. .. دلم رفتن و برنگشتن میخواد...