برای دنیای دوست داشتنی

چون شک داشتم کامنتت تایید نکردم . گفتن یه چیزایی رو هم ترجیح میدادم میشد خصوصی بگم اما آدرس نداشتم .

نمیدونم کجایی و دقیقا مشکلت چیه . امیدوارم که از پسش بربیای و مطمئنم که بر میای .

شما نصف راه رو رفتی اونم مستقل شدنه. 

اما من به دلایل زییییاد که یکیش مراقبت از خواهر برادرمه نمیتونم برم . نمیتونم چیزی رو عوض کنم . پام گیره . پام گیر دل و احساس مسئولیت و وجدانمه. 

آقا هم اصلا قابل مذاکره و تفاهم نیس. همه راهها رو یه عمر من و خواهر برادرهای قبل تر باش رفتن جواب نداده . حرف اینه که اون اصلا نمیخوااااااد امتیاز بده . نمیخواد قبول کنه که تو هم آدمی و حق یه چیزایی رو داری .

من مرتب از دوست و آشنا حرفایی میگیرم که بم میگن بیخیالش شو . بم میگن به جور دیگه زندگی عادتش بده . اما من واقعا نمیتونم نه که نخوام . برای ایجاد یه تغییر کوچیک تو حال و شرایط خودم مجبور میشم چند نفر دیگه رو گرفتار کنم و دوس ندارم کسی بخاطرم اذیت بشه .

چند روز پیش اون داداشم رفته بود جایی کار داشت و گوشیش جا گذاشته بود.  نگرانی ما که به جاش چون دیر کرده بود و ما هیچ دسترسی بش نداشتیم رفته بود یه شهر دیگه . ایشون هر چی از دهنش دراومد بار ما که تو خونه بودیم کرد . زشت ترین حرفها از من گرفته تا اون دو تا بیچاره و مامانم .... دیگه بماند که چه گفت . ولی حرفم سر اینه که حتی اگه تو این خونه یه پسر بخواد بره دنبال یه کار باید جنگی و معرکه ای به پا بشه . چه برسه به من که مثلا بخوام هزار تغییر ریز و درشت در خودم و شرایطم ایجاد کنم .

مثلا تو ظاهرم ، فرضا اصلاح کنم وااای چه جنگی میشه . یا برم خونه دوستام ، برم بازار ، برم پارک و سینما . من دکتر هم دزدکی میرم آقاجون باورتون میشه آیا؟ پس دیگه هیچی نگم بهتره چون واقعا ضایعه. ..